Лукаша 10 разьдзел

 

 

Пасьля гэтага выбраў Гасподзь і іншых вучняў, і паслаў іх па двое перад абліччам Сваім у кожны горад і мясьціну, куды Сам хацеў ісьці,

 

Paśla-ž hetaha wyznačyŭ Pan i druhich siemdziesiacioch dwuch, i pasłaŭ pa dwuch pierad woblikam swaim i ŭsiaki horad i miesca, kudy sam mieŭsia pryjści.

і сказаў ім: жніва многа, а работнікаў мала; дык вось малеце Гаспадара жніва, каб паслаў работнікаў на жніво Сваё.

 

I kazaŭ im: Žniwo-to wialikaje, ale rabotnikaŭ mała; dyk prasiecie pana žniwa, kab pasłaŭ rabotnikaŭ na žniwo swajo.

Ідзеце! Я пасылаю вас, як ягнят сярод ваўкоў.

 

Idziecie! Woś ja pasyłaju was jak jahniat pamiž waŭkoŭ.

Не бярэце ні мяха, ні торбы, ні абутку, і нікога на дарозе ня вітайце.

 

Nie niasiecie miaška, ani torby, ani abutku, i nikoha ŭ darozie nia witajcie.

У які дом увойдзеце, сьпярша кажэце: «мір дому гэтаму!»

 

U jaki-kolečy dom uwojdziecie, pierš skažecie: Supakoj hetamu domu.

і калі будзе там сын міру, дык спачыне на ім мір ваш; а калі не, дык да вас вернецца;

 

I kali tam budzie syn supakoju, supačynie na im supakoj waš; kali-ž nie, da was wierniecca.

а ў доме тым заставайцеся, ежце і пеце, што ў іх ёсьць: бо працаўнік варты ўзнагароды за працу сваю, не пераходзьце з дому ў дом.

 

U tym-ža domie astawajciesia, jadučy i pjučy toje, što ŭ ich jość; bo wart rabotnik naharody swajej. Nie pierachodźcie z domu ŭ dom.

І калі прыйдзеце ў які горад, і прымуць вас, ежце, што вам дадуць;

 

I ŭ jaki-kolečy horad uwojdziecie, i pryjmuć was, ješcie, što pałožać pierad wami;

і ацаляйце ў ім хворых, і кажэце ім: «наблізілася да вас Царства Божае».

 

i azdaraŭlajcie chworych, jakija ŭ im jość i kažecie im: Prybliziłasia da was karaleŭstwa Božaje.

А як прыйдзеце ў які горад, і ня прымуць вас, дык, выйшаўшы на вуліцу, скажэце:

 

I ŭ jaki-kolečy horad uwojdziecie i nia pryjmuć was, wyjšaŭšy na wulicy jaho, skažecie:

«і пыл, прыліплы да нас ад вашага горада, абцярушваем вам; аднак жа ведайце, што наблізілася да вас Царства Божае».

 

"Nawat pył, jaki prystaŭ da nas z wašaha horadu, abtrasajem na was. Adnak wiedajcie toje, što prybliziłasia karaleŭstwa Božaje".

Кажу вам, што Садоме ў дзень той будзе радасьней, чым гораду таму.

 

Kažu wam, što Sadomie ŭ toj dzień budzie lahčej, čym henamu horadu.

Гора табе, Харазіне! гора табе, Віфсаіда! бо, калі б у Тыры і Сідоне зьявіліся сілы, яўленыя ў вас, дык даўно б яны, седзячы ў вярэце і ў попеле, пакаяліся;

 

Hora tabie, Korozain, hora tabie, Betsajda! Bo kab u Tyry i Sydonie dziejalisia takija cudy, jakija dziejalisia ŭ was, daŭno-by, siedziačy ŭ wałasianicy i popieli, pakutawali.

але і Тыру і Сідону радасьней будзе на судзе, чым вам.

 

Adnaka-ž Tyru i Sydonu lahčej budzie na sudzie, čym wam.

І ты, Капернауме, што да неба ўзвысіўся, да пекла зрынешся.

 

I ty, Kaparnaumie, až da nieba ŭźniesienaje, až da piekła budzieš apuščana.

Хто слухае вас, Мяне слухае, і хто вас цураецца, Мяне цураецца; а хто цураецца Мяне, цураецца Таго, Хто паслаў Мяне.

 

Chto was słuchaje, mianie słuchaje; i chto wami pahardžaje, mnoju pahardžaje. A chto mnoju pahardžaje, pahardžaje tym, katory pasłaŭ mianie.

Семдзесят вучняў вярнуліся з радасьцю і казалі: Госпадзе! і дэманы слухаюцца нас у імя Тваё.

 

I wiarnulisia siemdziesiacioch dwuch z radaściaj, kažučy: Panie, nawat djabły paddajucca nam u imia twajo.

А Ён сказаў ім: Я бачыў сатану, які ўпаў зь неба, як маланка;

 

I skazaŭ im: Ja widzieŭ djabła, padajučaha z nieba jak małanka.

вось, даю вам уладу наступаць на зьмеяў і скарпіёнаў і на ўсю сілу варожую, і нішто не пашкодзіць вам;

 

Woś ja daŭ wam uładu stupać pa źmiejach i skarpijonach, i pa ŭsiej sile woraha, i ničoha wam nie paškodzić.

аднак жа таму ня радуйцеся, што духі слухаюцца вас: а радуйцеся таму, што імёны вашыя напісаны на нябёсах.

 

Adnaka-ž nie radujciesia z taho, što duchi wam paddajucca, ale radujciesia, što imiony wašyja zapisany ŭ niebie.

У тую хвіліну ўзрадаваўся духам Ісус і сказаў: слаўлю Цябе, Войча, Госпадзе неба і зямлі, што Ты ўтоіў гэта ад мудрых і ад разумных і адкрыў малым дзецям; праўда, Войча! бо такая была Твая воля.

 

U tuju časinu ŭzradawaŭsia Ducham światym i skazaŭ: Słaŭlu ciabie, Ojča, Panie nieba i ziamli, što zakryŭ hetaje pierad mudrymi i razumnymi, a abjawiŭ hetaje maleńkim. Tak, Ojča, bo hetak spadabałasia tabie.

І зьвярнуўшыся да вучняў, сказаў: усё перададзена Мне Айцом Маім; і Хто ёсьць Сын, ня ведае ніхто, апрача Айца, і Хто ёсьць Айцец, ня ведае ніхто, апрача Сына, і каму Сын хоча адкрыць.

 

Usio mnie adadana Ajcom maim. I nichto nia wiedaje, chto jość Syn, tolki Ajciec; i chto jość Ajciec, tolki Syn i kamu-b Syn zachacieŭ abjawić.

І зьвярнуўшыся да вучняў, сказаў ім асобна: дабрашчасныя вочы, якія бачаць тое, што вы бачыце!

 

бо кажу вам, што многія прарокі і цары хацелі бачыць, што вы бачылі, і ня ўбачылі, і чуць, што вы чулі, і ня чулі.

 

І вось, адзін законьнік устаў і, спакушаючы Яго, сказаў: Настаўнік, што мне рабіць, каб успадкаваць жыцьцё вечнае?

 

I woś niejki wučony ŭ zakonie ŭstaŭ, prabujučy jaho i kažučy: Wučyciel, što robiačy zdabudu ja žyćcio wiečnaje?

А Ён сказаў яму: у законе што напісана? як чытаеш?

 

A jon skazaŭ da jaho: U zakonie što napisana, jak čytaješ?

Той сказаў у адказ: «палюбі Госпада Бога твайго ўсім сэрцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсёю моцай тваёю, і ўсім разуменьнем тваім, і блізкага твайго, як самога сябе».

 

Jon adkazwajučy skazaŭ: "Lubi Pana Boha twajho ŭsim sercam twaim, i ŭsieju dušoju twajeju, i ŭsimi siłami twaimi, i ŭsiej myślaj twajeju, a bližniaha twajho jak samoha siabie" (Paŭł. Pr. 6, 5; Lew. 19, 18).

Ісус сказаў яму: слушна ты адказваў; так рабі і будзеш жыць.

 

I skazaŭ jamu: Dobra ty adkazaŭ, hetaje rabi i budzieš žyć.

Але той, хочучы апраўдацца, сказаў Ісусу: а хто мой блізкі?

 

A jon, chočučy sam siabie apraŭdać, skazaŭ da Jezusa: A chto moj bližni?

На гэта сказаў Ісус: нейкі чалавек ішоў зь Ерусаліма ў Ерыхон і нарваўся на разбойнікаў, якія зьнялі зь яго вопратку, паранілі яго і пайшлі, пакінуўшы яго ледзь жывога.

 

Jezus-ža adkazwajučy skazaŭ: Niejki čaławiek išoŭ z Jeruzalimu ŭ Jerychon i trapiŭ na razbojnikaŭ, jakija jaho i ahrabili, i narabiŭšy ranaŭ adyjšli, pakinuŭšy ledź žywoha.

З нагоды нейкі сьвятар ішоў тою дарогаю і, убачыўшы яго, прайшоў міма.

 

I zdaryłasia, što hetaj samaj darohaj išoŭ niejki światar i, uhledzieŭšy jaho, prajšoŭ mima.

Гэтак сама і лявіт, быўшы на тым месцы, падышоў, паглядзеў і прайшоў міма.

 

Taksama i lewit, budučy kala miesca i bačačy jaho, prajšoŭ.

А нейкі Самаранін, праязджаючы, знайшоў яго і, убачыўшы яго, пашкадаваў,

 

Niejki-ž samaranin, adbywajučy padarožu, prachodziŭ kala jaho, i ŭhledzieŭšy jaho, źlitawaŭsia.

і падышоўшы, перавязаў яму раны, паліваючы алеем і віном; і, пасадзіўшы яго на свайго асла, прывёз яго ў гасьцініцу і паклапаціўся пра яго;

 

I prybliziŭšysia, abwiazaŭ rany jaho, naliŭšy aliwy i wina; i ŭzłažyŭšy jaho na žywiołu swaju, zawioz u zajezd i zaapiekawaŭsia im.

а на другі дзень, ад’язджаючы, дастаў два дынары, даў гаспадару гасьцініцы і сказаў яму: паклапаціся пра яго; і калі патраціш больш, я, калі вярнуся, аддам табе.

 

A nadruhi dzień wyniaŭ dwa dynary i daŭ haspadaru zajezdu i skazaŭ: Miej jaho ŭ apiecy, i što-tolki wydasi bolej, ja, kali wiarnusia, addam tabie.

Хто з гэтых трох, думаеш ты, быў блізкі таму, што нарваўся на разбойнікаў?

 

Katory z hetych troch, zdajecca tabie, byŭ bližnim tamu, chto trapiŭ na razbojnikaŭ?

Ён сказаў: той, які зрабіў яму міласьць. Тады Ісус сказаў яму: ідзі, і ты рабі гэтак сама.

 

A jon skazaŭ: Toj, chto ŭčyniŭ nad im miłaserdzie. I skazaŭ jamu Jezus: Idzi, i ty rabi taksama.

У часе дарогі іхняй, прыйшоў Ён у адно селішча; тут жанчына, імем Марфа, прыняла Яго ў дом свой;

 

Stałasia-ž, kali jany išli, i jon uwajšoŭ u wadno miastečka, i adna žančyna, na imia Marta, pryniała jaho ŭ swoj dom.

у яе была сястра, імем Марыя, якая села да ног Ісуса і слухала слова Ягонае.

 

A ŭ jaje była siastra na imia Maryja, i jana siedziačy kala noh Pana, słuchała słowa jaho.

А Марфа клапатала пра вялікае частаваньне, і падышоўшы, сказала: Госпадзе! ці Табе клопату няма, што сястра мая адну мяне пакінула служыць? скажы ёй, каб пасобіла мне.

 

A Marta starałasia kala roznaj pasłuhi. Jana stała i skazała: Panie, ci ty nia dbaješ, što siastra maja pakinuła mianie adnu pasłuhawać? Dyk skažy jej, kab mnie pamahła.

А Ісус сказаў ёй у адказ: Марфа! Марфа! рупішся і завіхаешся ты занадта,

 

I adkazwajučy skazaŭ jej Pan: Marta, Marta, ty kłapociśsia ab wielmi mnohim,

а адно толькі трэба, Марыя ж выбрала добрую долю, якая не адымецца ў яе.

 

a adno patrebnaje. Maryja najlepšuju čaść wybrała, jakaja nia budzie adniata ad jaje.