Ераміі 8 разьдзел

 

 

У той час, кажа Гасподзь, выкінуць косьці цароў Юды, і косьці князёў ягоных, і косьці сьвятароў, і косьці прарокаў, і косьці жыхароў Ерусаліма — з магілаў іхніх;

 

Таго часу, — агалашае СПАДАР, — выбяруць косьці каралёў Юды, і косьці князёў іхных, і косьці сьвятароў, і косьці прарокаў, і несьці жыхараў Ерузаліму — з грабоў іхных;

і раскідаюць іх перад сонцам і месяцам і перад усім войскам нябесным, якіх яны любілі і якім служылі і сьледам за якімі хадзілі, якіх шукалі і якім пакланяліся; ня прыбяруць іх і не пахаваюць: яны будуць гноем на зямлі.

 

І разложаць іх перад сонцам а месяцам а перад усім войскам нябёсным, каторых яны любілі, каторым служылі і за каторымі хадзілі, каторых шукалі й каторым кланяліся; не зьбяруць іх і не пахаваюць, а будуць на гной, на зьверху зямлі.

І лепей захочуць сьмерці ўсе астатнія, якія застануцца ад гэтага ліхога племені ва ўсіх мясьцінах, куды Я выганю іх, кажа Гасподзь Саваоф.

 

І валей будуць выбіраць сьмерць, чымся жыцьцё, усі засталыя зь іх, што застануцца ад гэтае ліхое радзімы, каторыя застануцца ў вусіх іншых месцах, куды Я разагнаў іх, — агалашае СПАДАР войскаў.

І скажы ім: так кажа Гасподзь: хіба, упаўшы, не ўстаюць і, зьбіўшыся з дарогі, не вяртаюцца?

 

І ты скажаш ім: "Гэтак кажа СПАДАР: ’Хіба, паваліўшыся, не ўстаюць, і зьбіўшыся з дарогі, не Зварачаюцца?

Навошта гэты народ, Ерусаліме, стаіць ва ўпартым адступніцтве? яны моцна трымаюцца падману і ня хочуць навярнуцца.

 

Дык чаму ж адвярнуўся люд гэты ерузалімскі адвярненьням вечным? яны моцна дзяржацца ашукі, адмаўляюцца навярнуцца.

Я назіраў і слухаў: не гавораць яны праўды, ніхто ня каецца ў сваім бязбожніцтве, ніхто ня кажа: «што я зрабіў»? кожны паварочвае на сваю дарогу, як конь, што кідаецца ў бітву.

 

Я зьвярнуў увагу й слухаў; але ніхто ня гукае пасьцівага, ніхто ня каецца за нягоднасьць сваю, кажучы: "Што я зрабіў?" кажны аддаўся імкненьню свайму, як конь, што стрым галаву кінуўся ў бітву.

І бусел пад небам ведае свае пэўныя поры, і галубка, і ластаўка, і журавель, сочаць за часам, калі ім прыляцець; а народ Мой ня ведае вызначэньня Гасподняга.

 

Нават бусел пад небам знае прызначаны час свой; галуба, ластаўка а жораў заховуюць пару прылёту свайго, але люд Мой ня знае суду СПАДАРОВАГА.

Як вы кажаце: мы мудрыя, і закон Гасподні ў нас? А вось, ілжывая трысьціна кніжнікаў і яго ператварае ў хлусьню.

 

Як вы кажаце: "Мы мудрыя, і Права СПАДАРОВА з намі"? Запраўды вось, на ману зрабіла манлівае пяро кніжнікаў.

Пасарамаціліся мудрацы, сумеліся і заблыталіся ў сетку: вось, яны адхілілі слова Гасподняе; у чым жа мудрасьць іхняя?

 

Мудрыцы засарамочаны, спалоханы, злоўлены: абач, яны адхінулі слова СПАДАРОВА; што за мудрасьць у іх?

За тое жонак іхніх аддам другім, палі іхнія — іншым уладарам; бо ўсе яны, ад малога да вялікага, аддаліся карысталюбству; ад прарока да сьвятара — усе дзеюць ілжыва.

 

За тое жонкі іхныя Я аддаў іншым, полі іхныя — спадкаемцам; бо ад найменшага аж да найбольшага сусім чыста аддаўшыся гальлівасьці; ад прарокі аж да сьвятара ўсі яны робяць ашуку.

І гояць рану дачкі народа Майго легкадумна, кажучы: «мір, мір!», а міру няма.

 

І яны зьлёгку лячылі рану дачкі люду Майго, кажучы: "Супакой, супакой", а няма супакою.

Ці саромеюцца яны, робячы мярзоты? Не, яны зусім не саромеюцца і не чырванеюць. За тое загінуць яны сярод пагіблых; у час наведваньня іх будуць пабітыя, кажа Гасподзь.

 

Ці былі яны засарамаціўшыся, як дзеялі агіду? Не, яны ані ня былі засарамаціўшыся, яны ня зналі як чырванець. Затым падуць памеж палых, у часе даведаньня свайго яны спатыкнуцца, — кажа СПАДАР.

Да канца абяру іх, кажа Гасподзь, не застанецца ніводнай вінаградзіны на лазе, ні смоквы на смакоўніцы, і ліст ападзе, і што Я даў ім, адыдзе ад іх.

 

Я канечне зьнішчу іх, — кажа СПАДАР, — ня будзе ягадаў на віне ані фіґаў на фіґавым дзерве, і ліст зьвяне, і, што Я даў ім, мінець’"».

«Чаго мы сядзім? зьбірайцеся, пойдзем ва ўмацаваныя гарады, і там загінем: бо Гасподзь Бог наш назначыў нас на пагібель і дае нам піць ваду з жоўцю за тое, што мы грашылі перад Госпадам».

 

Чаго мы сядзім тут? зьбірайцеся, пойдзем да абаронных местаў і там змоўкнем; бо СПАДАР, Бог наш, прызначыў нас на маўчэньне і даў вам піць атрутнае вады, бо мы ізграшылі супроці СПАДАРА.

Чакаем міру, а нічога добрага няма, — часу ацаленьня, і вось жахі.

 

Жджэм супакою, але няма дабра, — часу ўздараўленьня, і вось жахі.

Ад Дана чуваць храп коней ягоных, ад моцнага іржаньня жарабцоў ягоных дрыжыць уся зямля; і прыйдуць і зьнішчаць зямлю і ўсё, што на ёй, горад і ўсіх, хто жыве ў ім.

 

Ад самага Дана чутны хроп коні, і ад ірзаньня дужых коні дрыжыць уся зямля; яны йдуць глынуць зямлю і ўсе, што на ёй, места і жывучых у ім;

Бо вось, Я пашлю на вас зьмеяў, васіліскаў, супроць якіх няма замовы, і яны будуць кусаць вас, кажа Гасподзь.

 

«Бо вось, Я пашлю на вас гадзіны, базылішкі, ад каторых няма замовы, і яны будуць кусаць вас», — агалашае СПАДАР.

Калі суцешуся я ў гароце маёй! сэрца маё спакутавалася ўва мне.

 

Я сілаваўся ў немарасьць але сэрца мае ў імне баліць.

Вось, чую енк дачкі народа Майго з далёкай краіны: хіба няма Госпада на Сіёне? хіба няма Цара яго на ім? — Навошта яны спадзьвіглі Мяне на гнеў сваімі ідаламі, чужаземнымі, нікчэмнымі?

 

Вось, голас крыку дачкі люду майго ізь зямлі далёкае: «Хіба СПАДАРА няма на Сыёне? хіба Караля яго няма там?» «Але чаму яны гнявілі Мяне выразанымі сваімі, чужымі марнасьцьмі?»

Прайшло жніво, скончылася лета, а мы ня выратаваны.

 

«Мінула жніво, скончылася лета, а нам няма спасеньня».

Па смутку дачкі народа Майго я смуткую, хаджу змрочны, жудасьць агарнула мяне.

 

З прычыны патрышчаньня дачкі люду майго я патрышчаны; я шчарнеў, жах агарнуў мяне.

Хіба няма бальзаму ў Галаадзе? хіба няма там лекара? Чаму ж няма ацаленьня дачцэ народа майго?

 

Ціж няма бальсаму ў Ґілеадзе? ціж няма там лекара? дык чаму ж не паправілася ўздараўленьне дачкі люду майго?