Найвышэйшая песьня 1 разьдзел

Найвышэйшая песьня Саламонава
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Яна Станкевіча

 
 

Найвышэйшая песьня Саламонава. Няхай вусны яго мяне пацалуюць! Бо лепшыя за віно твае ласкі.
 
Песьня над песьнямі Салямонава. О, калі б ён цалаваў мяне цалаваньням вуснаў сваіх! бо любосьць твая лепшая за віно;

Ад водару мазяў тваіх імя тваё — як разьлітае міра; таму і дзяўчаты цябе кахаюць.
 
Масьці твае прыемныя нюхаць, імя твае — вылітая масьць; за тое дзявушчыя любяць цябе.

Надзь мяне! Мы пабяжым за табою; — цар мяне ўвёў у харомы свае! Радавацца і весяліцца будзем з табою; — больш за віно будзем славіць пяшчоты; цябе годнасна любяць!
 
Цягні мяне за сабою, пабяжым; павёў мяне кароль да пакояў сваіх; мы радавацца а цешыцца зь цябе будзем; успамінаем любосьць тваю болей як віно; пасьцівыя любяць цябе.

Ерусалімскія дочкі! Чорная я, прыгажуня сабою, нібы намёты Кідара ці полагі Саламонавыя.
 
Чарнявая я, але харошая, дачкі ерузалімскія! як буданы кідарскія, як заслоны Салямонавы.

Не зважайце на смугласьць маю; гэта сонца мяне апаліла: сыны маёй маці ўгневаліся на мяне, — вінаграднікі вартаваць мне казалі, — свайго вінаградніка я не ўпільнавала.
 
Не глядзіце на мяне, што я чарнявая, што загарэла ад сонца: сынове маці мае ўгневаліся на мяне, пастанавілі сьцерагчы вінішчы, свайго ж вінішча я не ўсьцерагла.

Ты скажы, каханьне маёй душы, дзе ты пасьвіш? дзе апоўдні ты адпачываеш? навошта бадзяцца мне каля статкаў сяброў тваіх?
 
Скажы імне, любовы душою маёй: ідзе ты пасьвішся? ідзе супачываеш паўднём? чаму імне быці як аднэй, што круціцца памеж стадаў таварышаў тваіх?

Калі гэтага ты ня знаеш, найпрыгажэйшая краска-дзяўчына, дык ідзі па авечых сьлядах і пасьві свае казьляняткі каля буданоў пастушыных.
 
Калі ня ведама тэ, найпазарнейшая із жанок, то йдзі сабе па сьлядох авец і пасьві казяняты свае ля сялібаў пастускіх.

З кабыліцаю з фараонавай калясьніцы параўнаў я цябе, каханая.
 
Да жаробанькі свае ў цялежках фараонавых я прыраўнаў цябе, о прыяцелка мая!

Прыгожыя шчокі твае пад падвескамі, шыю тваю аздабляюць каралькі;
 
Якія харошыя шчокі твае ў прыборах, шыя твая ў кралях.

зробім табе залатыя падвескі са срэбнымі іскрамі.
 
Прыборы залатыя мы зробім табе із срэбнымі бодкамі.

Пакуль цар за сталом весяліўся, мой народ разьліваў пахошчы.
 
Пакуль кароль узьлягае, нард мой выдаець пах свой.

Мне мой мілы — як ладанка зь мірай; начуе ў мяне на грудзях,
 
Пучок міровы любовы мой у мяне, меж пелькаў маіх супачывае.

мне мой мілы — як скрыпеню гронка ў мяне ў вінаградніках Эн-гэдзі.
 
Гранка кіпра любовы мой у мяне, у вінішчах Енґедзкіх.

Якая прыгожая ты, каханая! якая прыгожая ты! Твае вочы — дзьве галубіцы!
 
О, ты пазорная, прыяцелка мая, о, ты пазорная! вочы твае галубіныя.

Які ты прыгожы, мой любы, які ты ласкавы, і ложак наш — зелень;
 
О, ты пазорны, любовы мой, і прыемны! і пасьцеля наша — зяленіва;

стрэхі дамоў нашых — кедры, столі іх — кіпарысы.
 
Балькі дамоў нашых — кедры, шалёўкі нашы — кіпрысы.