Найвышэйшая песьня 1 разьдзел

 

 

Найвышэйшая песьня Саламонава. Няхай вусны яго мяне пацалуюць! Бо лепшыя за віно твае ласкі.

 

Песня з песняў Саламона. «Хай ён пацалуе мяне пацалункам вуснаў сваіх!» «Бо каханне тваё лепшае за віно;

Ад водару мазяў тваіх імя тваё — як разьлітае міра; таму і дзяўчаты цябе кахаюць.

 

за водар тваіх найлепшых алейкаў. Алеек разліты — імя тваё; таму любяць цябе дзяўчаты».

Надзь мяне! Мы пабяжым за табою; — цар мяне ўвёў у харомы свае! Радавацца і весяліцца будзем з табою; — больш за віно будзем славіць пяшчоты; цябе годнасна любяць!

 

«Прываблівай мяне за сабой! Пабяжым! Увядзі мяне, валадар, у пакоі свае»; «Радавацца і цешыцца будзем табою, помніць больш пра каханне тваё, чым пра віно; заслужана кахаюць цябе!»

Ерусалімскія дочкі! Чорная я, прыгажуня сабою, нібы намёты Кідара ці полагі Саламонавыя.

 

«Чарнявая я, але зграбная, дочкі Ерузаліма, як палаткі Кедара, як заслоны Саламона.

Не зважайце на смугласьць маю; гэта сонца мяне апаліла: сыны маёй маці ўгневаліся на мяне, — вінаграднікі вартаваць мне казалі, — свайго вінаградніка я не ўпільнавала.

 

Не глядзіце, што я смуглявая, бо апаліла мяне сонца. Сыны маці маёй разгневаліся на мяне, даручылі мне пільнаваць вінаграднік, а я свайго вінаградніку не ўпільнавала.

Ты скажы, каханьне маёй душы, дзе ты пасьвіш? дзе апоўдні ты адпачываеш? навошта бадзяцца мне каля статкаў сяброў тваіх?

 

О ты, якога любіць душа мая, пакажы, дзе ты пасеш, дзе адпачываеш апоўдні, каб не блукаць мне між статкаў таварышаў тваіх».

Калі гэтага ты ня знаеш, найпрыгажэйшая краска-дзяўчына, дык ідзі па авечых сьлядах і пасьві свае казьляняткі каля буданоў пастушыных.

 

«Калі не ведаеш, о найпрыгажэйшая сярод жанчын, то выйдзі і ідзі па слядах статка, ды пасві казлянят сваіх каля палатак пастухоў.

З кабыліцаю з фараонавай калясьніцы параўнаў я цябе, каханая.

 

Я ўпадобніў цябе, сяброўка мая, да жарабіцы ў калясніцы фараона.

Прыгожыя шчокі твае пад падвескамі, шыю тваю аздабляюць каралькі;

 

Гожыя шчокі твае пад завушніцамі, шыя твая — у каралях.

зробім табе залатыя падвескі са срэбнымі іскрамі.

 

Мы зробім табе залатыя завушніцы са срэбранымі ўкрапінамі».

Пакуль цар за сталом весяліўся, мой народ разьліваў пахошчы.

 

«Пакуль валадар быў за сталом сваім, нард мой разліваў водар свой.

Мне мой мілы — як ладанка зь мірай; начуе ў мяне на грудзях,

 

Улюбёны мой для мяне — пучок кіпера, што ляжыць на грудзях маіх.

мне мой мілы — як скрыпеню гронка ў мяне ў вінаградніках Эн-гэдзі.

 

Улюбёны мой для мяне — быццам гронка кіпровая у вінаградніках Эн-Гадзі».

Якая прыгожая ты, каханая! якая прыгожая ты! Твае вочы — дзьве галубіцы!

 

«О, якая прыгожая ты, сяброўка мая, о, якая ты прыгожая: вочы твае галубіныя».

Які ты прыгожы, мой любы, які ты ласкавы, і ложак наш — зелень;

 

«О, які прыгожы ты, улюбёны мой, о, які прывабны! Ложак наш у кветках,

стрэхі дамоў нашых — кедры, столі іх — кіпарысы.

 

бэлькі дамоў нашых кедравыя, столь наша — з кіпарысу».