Найвышэйшая песьня 1 разьдзел

 

 

Найвышэйшая песьня Саламонава. Няхай вусны яго мяне пацалуюць! Бо лепшыя за віно твае ласкі.

 

Песьня песьняў Салямона.

Ад водару мазяў тваіх імя тваё — як разьлітае міра; таму і дзяўчаты цябе кахаюць.

 

«Няхай ён цалуе мяне пацалункамі вуснаў сваіх!» «Бо пяшчоты твае лепшыя за віно.

Надзь мяне! Мы пабяжым за табою; — цар мяне ўвёў у харомы свае! Радавацца і весяліцца будзем з табою; — больш за віно будзем славіць пяшчоты; цябе годнасна любяць!

 

Пах алейкаў тваіх салодкі. Алей разьліты — імя тваё. Дзеля гэтага дзяўчыны кахаюць цябе».

Ерусалімскія дочкі! Чорная я, прыгажуня сабою, нібы намёты Кідара ці полагі Саламонавыя.

 

«Цягні мяне за сабой! Пабяжым! Увядзі мяне, валадару, у пакоі свае». «Будзем радавацца і весяліцца з табою, будзем узгадваць пра пяшчоты твае [больш], чым пра віно; заслужана кахаюць цябе!»

Не зважайце на смугласьць маю; гэта сонца мяне апаліла: сыны маёй маці ўгневаліся на мяне, — вінаграднікі вартаваць мне казалі, — свайго вінаградніка я не ўпільнавала.

 

«Чарнявая я, і зграбная, дочкі Ерусалімскія, як намёты Кедара, як палатніны Салямона.

Ты скажы, каханьне маёй душы, дзе ты пасьвіш? дзе апоўдні ты адпачываеш? навошта бадзяцца мне каля статкаў сяброў тваіх?

 

Не глядзіце на мяне, што я смуглявая, бо сонца апаліла мяне. Сыны маці маёй разгневаліся на мяне, паставілі мяне пільнаваць вінаграднікі, а я не ўпільнавала вінаграднік мой.

Калі гэтага ты ня знаеш, найпрыгажэйшая краска-дзяўчына, дык ідзі па авечых сьлядах і пасьві свае казьляняткі каля буданоў пастушыных.

 

Распавядзі мне, каханьне душы маёй, дзе ты пасьвіш, дзе адпачываеш апоўдні, каб не блукаць мне між чародаў таварышаў тваіх».

З кабыліцаю з фараонавай калясьніцы параўнаў я цябе, каханая.

 

«Калі ня ведаеш гэтага, найпрыгажэйшая між жанчынаў, дык ідзі па сьлядах авечак, і пасьві казьлянятаў тваіх каля буданоў пастушыных.

Прыгожыя шчокі твае пад падвескамі, шыю тваю аздабляюць каралькі;

 

Да жаробкі ў калясніцы фараона я ўпадобніў цябе, сяброўка мая.

зробім табе залатыя падвескі са срэбнымі іскрамі.

 

Прыгожыя шчочкі твае пад кляйнотамі, шыя твая — у каралях.

Пакуль цар за сталом весяліўся, мой народ разьліваў пахошчы.

 

Мы зробім табе кляйноты залатыя з блішчыкамі срэбнымі».

Мне мой мілы — як ладанка зь мірай; начуе ў мяне на грудзях,

 

«Пакуль валадар быў за сталом сваім, нард мой разьліваў водар свой.

мне мой мілы — як скрыпеню гронка ў мяне ў вінаградніках Эн-гэдзі.

 

Любы мой для мяне — як мяшэчак з мірам, які начуе на грудзях маіх.

Якая прыгожая ты, каханая! якая прыгожая ты! Твае вочы — дзьве галубіцы!

 

Любы мой для мяне — як гронка кіпровая ў вінаградніках Эн-Геды».

Які ты прыгожы, мой любы, які ты ласкавы, і ложак наш — зелень;

 

«Якая прыгожая ты, сяброўка мая, якая прыгожая! Вочы твае — як галубкі».

стрэхі дамоў нашых — кедры, столі іх — кіпарысы.

 

«Які прыгожы ты, любы мой, які цудоўны! Ложак наш — зеляніна,