Эклезіяста 7 разьдзел

Кніга Эклезіяста, альбо Прапаведніка
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Антонія Бокуна

 
 

Імя добрае лепш за масьць дарагую, а дзень сьмерці — за дзень нараджэньня.
 
Лепш [добрае] імя, чым добры алей, і [лепш] дзень сьмерці, чым дзень нараджэньня.

Лепей хадзіць у дом жалобы па мёртвым, чым у харомы банкету; бо такі ёсьць канец усякаму чалавеку, і жывы бярэ гэта да сэрца свайго.
 
Лепш ісьці ў дом жалобы, чым ісьці ў дом сьвяткаваньня, бо там — канец кожнага чалавека, і [чалавек] жывы складае гэта ў сэрцы сваім.

Смутак лепшы за сьмех; таму што пры смутку асобы сэрца робіцца лепш.
 
Лепш смутак, чым сьмех, бо праз засмучанае аблічча будзе лепшым сэрца.

Сэрца мудрых — у доме плачу, а сэрца бязглуздых — у доме вясёлым.
 
Сэрца мудрых — у доме жалобы, а сэрца дурняў — у доме радасьці.

Лепей слухаць дакоры ад мудрага, чым слухаць пахвалы ад неразумных;
 
Лепш чалавеку слухаць дакараньні мудрага, чым слухаць сьпеў дурняў.

бо сьмех неразумных ёсьць тое, што й трэск сухога ядлоўцу пад горшчыкам. І гэта — марнасьць!
 
Бо сьмех дурня — як трэскат трэсак пад гаршчком. І гэта таксама марнасьць.

Уціскаючы іншых, разумны дурнее, і хабар сэрца псуе.
 
Бо прыгнёт [іншых] мудрага робіць шалёным, і падарунак псуе сэрца.

Канец працы лепшы за пачатак яе; цярплівы лепшы за пыхлівага.
 
Лепш канец справы, чым яе пачатак, лепш павольны [на гнеў], чым фанабэрысты.

Не сьпяшайся да гневу духам тваім, бо гняздуецца гнеў у сэрцы бязглуздых.
 
Ня будзь хуткі да гневу ў духу тваім, бо гнеў жыве ў заўлоньні дурняў.

Не кажы: «чаму гэта колісь было лепей, чым сёньня?» — не зь вялікага розуму ты папытаўся пра гэта.
 
Не кажы: “Што гэта такое, што ранейшыя дні былі лепшыя, чым цяперашнія?”, бо ня з мудрасьці ты пытаешся пра гэта.

Добрая мудрасьць — як і добрая спадчына, асабліва ж бо тым, што сонца бачаць:
 
Добрая мудрасьць разам са спадчынай, асабліва для таго, хто бачыць сонца.

бо пад шатамі мудрасьці, як пад шатамі срэбра; а перавага пазнаньня ў тым, што мудрасьць жыцьцё зьберагае таму, хто яе мае.
 
Бо ў ценю мудрасьці як у ценю срэбра; і карысьць веданьня [ў тым, што] мудрасьць дае жыцьцё таму, хто мае яе.

Прыгледзься да дзеяў Божых: хто можа выправіць тое, што Ён зрабіў крывым.
 
Паглядзі на справы Божыя, бо хто можа выпрастаць тое, што Ён скрывіў.

У добрыя дні карыстайся з дабротаў, а ў ліхія дні разважай: і тое і іншае стварыў Бог, каб ня мог чалавек нічога сказаць пасьля сябе.
 
У дзень добры карыстайся з добрага, а ў дзень ліхі ўбач, што адно зрабіў Бог насупраць другога, так што не знойдзе чалавек, што будзе пасля яго.

Нагледзеўся я ў дні марноты сваёй усялякага ўдосыць: справядлівы гіне ў сваёй справядлівасьці; бязбожны доўга жыве ў бязбожнасьці сваёй.
 
Усё гэта я бачыў у дні марнасьці маёй: вось, праведнік гіне ў праведнасьці сваёй, і вось бязбожнік доўга жыве ў ліхоце сваёй.

Ня будзь лішне строгі, і не выстаўляйся залішне мудрым; навошта табе нішчыць сябе?
 
Ня будзь залішне праведны, і ня будзь надта мудры! Навошта маеш нішчыць сам сябе?

Не ўпадай у грахі і ня будзь шалёны; навошта табе паміраць заўчасна?
 
Не асуджай залішне і ня будзь дурнем! Навошта табе паміраць ня ў свой час?

Добра, калі трымацьмешся толькі аднога і не адымеш рукі ад другога; бо хто богабаязны, той пазьбегне ўсяго благога.
 
Добра, калі будзеш трымацца аднаго, і ад другога не прыбірай рукі тваёй, бо той, хто баіцца Бога, пазьбегне ўсяго гэтага.

Мудрасьць робіць мудрага мацнейшым за дзесяць уладароў, якія ў горадзе.
 
Мудрасьць робіць мудрага мацнейшым за дзесяць уладароў, якія ў горадзе.

Няма чалавека справядлівага на зямлі, які рабіў бы дабро і не грашыў;
 
Бо няма на зямлі чалавека праведнага, які робіць дабро і не грашыць.

таму не на ўсякае сказанае слова зважай, каб не пачуць табе, як твой раб цябе ганіць.
 
Таксама кожнае слова, што гавораць, не ўкладай у сэрца тваё, і ня слухай, як слуга твой праклінае цябе;

Бо многа выпадкаў ведае сэрца тваё, калі сам ты ганіў іншых.
 
бо ведае сэрца тваё, што ты шмат разоў таксама праклінаў іншых.

Я ўсё гэта мудрасьцю выпрабаваў; я сказаў: «буду я мудры»; але мудрасьць далёка ад мяне.
 
Усё гэта я выпрабаваў мудрасьцю. Я сказаў: “Я буду мудрым”, але [мудрасьць] далёка ад мяне.

Далёка тое, што ёсьць, і глыбока-глыбока: хто дастане яго?
 
Далёка тое, што ўжо было, і глыбокае, глыбокае. Хто знойдзе яго?

І паклаў я на сэрца помысел мой, каб дазнацца, дасьледаваць, і знайсьці мудрасьць і розум, і каб ведаць бязбожнасьць дурноты, невуцтва і шаленства.
 
Зьвярнуў я сэрца маё, каб спазнаць і дасьледаваць, і шукаць мудрасьць і разуменьне, і каб спазнаць, што бязбожнасьць — дурасьць, а глупота — шаленства.

І знайшоў я, што горш за сьмерць жанчына, таму што яна — сетка, і сэрца ў яе — пастка, рукі ў яе — кайданы; любасны Богу ўратуецца ад яе, а грэшніка схопіць яна.
 
І знайшоў я, што гарчэйшая за сьмерць жанчына, у якой сэрца як пастка і сіло, а рукі ейныя — як путы. Хто добры перад абліччам Бога, той уратуецца ад яе; а грэшнік будзе злоўлены ёю.

Вось гэта знайшоў я, сказаў Эклезіяст, выпрабоўваючы адно за адным.
 
Вось гэта я знайшоў, сказаў Эклезіяст, адно з другім [параўноўваючы], каб знайсьці разуменьне.

Чаго яшчэ шукала душа мая, і я не знайшоў? Мужчыну аднаго з тысячы я знайшоў, а жанчыны сярод іх усіх не знайшоў.
 
Чаго яшчэ шукала душа мая і не знайшла? Чалавека аднаго з тысячы я знайшоў, а жанчыны сярод усіх іх не знайшоў.

Толькі гэта знайшоў я, што Бог стварыў чалавека праведнага, а людзі кінуліся ў вымудры ўсякія.
 
Вось толькі гэта я знайшоў, што Бог зрабіў чалавека правым, а яны шукаюць усялякія прыдумкі.