Эклезіяста 7 разьдзел
Кніга Эклезіяста, альбо Прапаведніка
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Антонія Бокуна
Імя добрае лепш за масьць дарагую, а дзень сьмерці — за дзень нараджэньня.
Лепш [добрае] імя, чым добры алей, і [лепш] дзень сьмерці, чым дзень нараджэньня.
Лепей хадзіць у дом жалобы па мёртвым, чым у харомы банкету; бо такі ёсьць канец усякаму чалавеку, і жывы бярэ гэта да сэрца свайго.
Лепш ісьці ў дом жалобы, чым ісьці ў дом сьвяткаваньня, бо там — канец кожнага чалавека, і [чалавек] жывы складае гэта ў сэрцы сваім.
Смутак лепшы за сьмех; таму што пры смутку асобы сэрца робіцца лепш.
Лепш смутак, чым сьмех, бо праз засмучанае аблічча будзе лепшым сэрца.
Сэрца мудрых — у доме плачу, а сэрца бязглуздых — у доме вясёлым.
Сэрца мудрых — у доме жалобы, а сэрца дурняў — у доме радасьці.
Лепей слухаць дакоры ад мудрага, чым слухаць пахвалы ад неразумных;
Лепш чалавеку слухаць дакараньні мудрага, чым слухаць сьпеў дурняў.
бо сьмех неразумных ёсьць тое, што й трэск сухога ядлоўцу пад горшчыкам. І гэта — марнасьць!
Бо сьмех дурня — як трэскат трэсак пад гаршчком. І гэта таксама марнасьць.
Уціскаючы іншых, разумны дурнее, і хабар сэрца псуе.
Бо прыгнёт [іншых] мудрага робіць шалёным, і падарунак псуе сэрца.
Канец працы лепшы за пачатак яе; цярплівы лепшы за пыхлівага.
Лепш канец справы, чым яе пачатак, лепш павольны [на гнеў], чым фанабэрысты.
Не сьпяшайся да гневу духам тваім, бо гняздуецца гнеў у сэрцы бязглуздых.
Ня будзь хуткі да гневу ў духу тваім, бо гнеў жыве ў заўлоньні дурняў.
Не кажы: «чаму гэта колісь было лепей, чым сёньня?» — не зь вялікага розуму ты папытаўся пра гэта.
Не кажы: “Што гэта такое, што ранейшыя дні былі лепшыя, чым цяперашнія?”, бо ня з мудрасьці ты пытаешся пра гэта.
Добрая мудрасьць — як і добрая спадчына, асабліва ж бо тым, што сонца бачаць:
Добрая мудрасьць разам са спадчынай, асабліва для таго, хто бачыць сонца.
бо пад шатамі мудрасьці, як пад шатамі срэбра; а перавага пазнаньня ў тым, што мудрасьць жыцьцё зьберагае таму, хто яе мае.
Бо ў ценю мудрасьці як у ценю срэбра; і карысьць веданьня [ў тым, што] мудрасьць дае жыцьцё таму, хто мае яе.
Прыгледзься да дзеяў Божых: хто можа выправіць тое, што Ён зрабіў крывым.
Паглядзі на справы Божыя, бо хто можа выпрастаць тое, што Ён скрывіў.
У добрыя дні карыстайся з дабротаў, а ў ліхія дні разважай: і тое і іншае стварыў Бог, каб ня мог чалавек нічога сказаць пасьля сябе.
У дзень добры карыстайся з добрага, а ў дзень ліхі ўбач, што адно зрабіў Бог насупраць другога, так што не знойдзе чалавек, што будзе пасля яго.
Нагледзеўся я ў дні марноты сваёй усялякага ўдосыць: справядлівы гіне ў сваёй справядлівасьці; бязбожны доўга жыве ў бязбожнасьці сваёй.
Усё гэта я бачыў у дні марнасьці маёй: вось, праведнік гіне ў праведнасьці сваёй, і вось бязбожнік доўга жыве ў ліхоце сваёй.
Ня будзь лішне строгі, і не выстаўляйся залішне мудрым; навошта табе нішчыць сябе?
Ня будзь залішне праведны, і ня будзь надта мудры! Навошта маеш нішчыць сам сябе?
Не ўпадай у грахі і ня будзь шалёны; навошта табе паміраць заўчасна?
Не асуджай залішне і ня будзь дурнем! Навошта табе паміраць ня ў свой час?
Добра, калі трымацьмешся толькі аднога і не адымеш рукі ад другога; бо хто богабаязны, той пазьбегне ўсяго благога.
Добра, калі будзеш трымацца аднаго, і ад другога не прыбірай рукі тваёй, бо той, хто баіцца Бога, пазьбегне ўсяго гэтага.
Мудрасьць робіць мудрага мацнейшым за дзесяць уладароў, якія ў горадзе.
Мудрасьць робіць мудрага мацнейшым за дзесяць уладароў, якія ў горадзе.
Няма чалавека справядлівага на зямлі, які рабіў бы дабро і не грашыў;
Бо няма на зямлі чалавека праведнага, які робіць дабро і не грашыць.
таму не на ўсякае сказанае слова зважай, каб не пачуць табе, як твой раб цябе ганіць.
Таксама кожнае слова, што гавораць, не ўкладай у сэрца тваё, і ня слухай, як слуга твой праклінае цябе;
Бо многа выпадкаў ведае сэрца тваё, калі сам ты ганіў іншых.
бо ведае сэрца тваё, што ты шмат разоў таксама праклінаў іншых.
Я ўсё гэта мудрасьцю выпрабаваў; я сказаў: «буду я мудры»; але мудрасьць далёка ад мяне.
Усё гэта я выпрабаваў мудрасьцю. Я сказаў: “Я буду мудрым”, але [мудрасьць] далёка ад мяне.
Далёка тое, што ёсьць, і глыбока-глыбока: хто дастане яго?
Далёка тое, што ўжо было, і глыбокае, глыбокае. Хто знойдзе яго?
І паклаў я на сэрца помысел мой, каб дазнацца, дасьледаваць, і знайсьці мудрасьць і розум, і каб ведаць бязбожнасьць дурноты, невуцтва і шаленства.
Зьвярнуў я сэрца маё, каб спазнаць і дасьледаваць, і шукаць мудрасьць і разуменьне, і каб спазнаць, што бязбожнасьць — дурасьць, а глупота — шаленства.
І знайшоў я, што горш за сьмерць жанчына, таму што яна — сетка, і сэрца ў яе — пастка, рукі ў яе — кайданы; любасны Богу ўратуецца ад яе, а грэшніка схопіць яна.
І знайшоў я, што гарчэйшая за сьмерць жанчына, у якой сэрца як пастка і сіло, а рукі ейныя — як путы. Хто добры перад абліччам Бога, той уратуецца ад яе; а грэшнік будзе злоўлены ёю.
Вось гэта знайшоў я, сказаў Эклезіяст, выпрабоўваючы адно за адным.
Вось гэта я знайшоў, сказаў Эклезіяст, адно з другім [параўноўваючы], каб знайсьці разуменьне.
Чаго яшчэ шукала душа мая, і я не знайшоў? Мужчыну аднаго з тысячы я знайшоў, а жанчыны сярод іх усіх не знайшоў.
Чаго яшчэ шукала душа мая і не знайшла? Чалавека аднаго з тысячы я знайшоў, а жанчыны сярод усіх іх не знайшоў.
Толькі гэта знайшоў я, што Бог стварыў чалавека праведнага, а людзі кінуліся ў вымудры ўсякія.
Вось толькі гэта я знайшоў, што Бог зрабіў чалавека правым, а яны шукаюць усялякія прыдумкі.