Псальмаў 49 Псальм 49 (48)

¹ Кіраўніку хору. Сыноў Корэ. Псальм.

² Паслухайце пра гэта, усе народы, настаўце вушы, усе жыхары свету,

³ усе простыя людзі, як і вяльможы, разам, як адзін, — багаты і бедны.

⁴ Мае вусны выкажуць мудрасць, а развага сэрца майго — разважнасць.

⁵ Нахілю я вуха маё на прыпавесць, пры звоне псалтыры адкрыю маю загадку.

⁶ Чаго мне баяцца ў дні ліхія, калі несправядлівасць падступных акружыць мяне?

⁷ Яны ўпэўнены ў сваім магуцці і мноствам багацця свайго хваляцца.

⁸ Але ж сам сябе чалавек не адкупіць, не дасць ён Богу ахвяры адкуплення свайго.

⁹ Збаўленне душы яго вельмі каштоўнае, так што ніколі не хопіць,

¹⁰ каб хто дажыў да самага канца і не бачыў загубы.

¹¹ Бо ўбачыць ён, што памруць мудрыя і аднолькава гінуць неразумны і дурань, пакідаючы свае багацці чужым людзям.

¹² Магілы іх — дамы іх навечна, калі нават назавуць яны імёнамі сваімі свае землі.

¹³ І чалавек, калі ён у пашане, не век трывае ў ёй; прыпадобнены ён да быдла, якое прападае; і стаўся ён падобны да іх.

¹⁴ Такая дарога тых, у якіх спадзяванне на саміх сябе, і такі канец тых, якія сваёй гаворкай захапляюцца.

¹⁵ Як авечкі, і яны ў пекле кладуцца, смерць пасе іх; а справядлівыя гаспадараць над імі, хутка знікне іх воблік: апраметная — іх жытло.

¹⁶ Ды ўсё ж Бог адкупіць душу маю, з рук апраметнай сапраўды прыме мяне.

¹⁷ Не бойся, калі чалавек зробіцца багатым, калі памножана будзе заможнасць яго дома.

¹⁸ Бо калі памрэ ён, то нічога з сабой не забярэ, і яго заможнасць разам з ім не пойдзе.

¹⁹ Хаця супакойваў ён сам сябе пры жыцці ў душы сваёй: «Будуць хваліць цябе за тое,

²⁰ што ты добра ўчыніў сабе», аднак пойдзе ён да роду бацькоў сваіх, якія ўжо ніколі не ўбачаць святла.

²¹ Чалавек, які жыве ў пашане і не разумее; прыпадобнены ён да быдла, якое прападае бясследна; і ёсць ён падобны да іх.