Ёва 24 разьдзел
Кніга Ёва
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Антонія Бокуна
Чаму не схаваныя ад Усемагутнага часіны, і тыя, што ведаюць Яго, ня бачаць дзён Ягоных?
Чаму ня вызначаны час [суду] Усемагутнага, і тыя, што ведаюць Яго, ня бачаць дзён Ягоных?
Межы перасоўваюць, гоняць статкі і пасьвяць у сябе;
[Бязбожнікі] межы пераносяць, рабуюць статкі і пасьвяць іх,
у сіротаў зводзяць асла, ва ўдавы бяруць пад заклад вала;
асла ў сіротаў адбіраюць, бяруць у заклад вала ў удавы,
бедных сьпіхваюць з дарогі, усе прыніжаныя зямлі вымушаны хавацца.
убогіх спіхваюць з дарогі, і ўсе прыгнечаныя зямлі змушаныя хавацца.
Вось яны, як дзікія аслы ў пустыні, выходзяць на дзею сваю, устаючы рана на здабычу; стэп дае хлеб ім і дзецям іхнім;
Вось, як аслы ў пустыні, выходзяць [небаракі] на працу сваю, шукаючы хлеб для дзяцей у стэпе.
жнуць яны на полі не сваім і зьбіраюць вінагарад у бязбожніка;
Жнуць яны траву на полі і зьбіраюць вінаград у бязбожнага,
голыя начуюць без покрыва і бяз вопраткі на сьцюжы;
начуюць голыя, без адзеньня, і ня маюць чым накрыцца ў холад,
мокнуць ад горных дажджоў і, ня маючы сховішча, ціснуцца да скалы;
мокнуць у гарах ад дажджоў, і, ня маючы прытулку, туляцца да скалаў.
адрываюць ад саскоў сірату і з убогага бяруць заклад;
Адрываюць сіротаў ад грудзей, і ад убогіх бяруць заклад.
прымушаюць хадзіць голымі, без адзеньня, і галодных кормяць каласамі;
Голыя ходзяць яны, без адзеньня, і галодныя носяць снапы.
паміж сьценамі чавяць алей аліўкавы, топчуць у чавілах і прагнуць.
У мурах выціскаюць алей, і ціснуць віно ў тоўчні, і смагнуць.
У горадзе людзі стогнуць, і душа забіваных енчыць, і Бог не забараняе гэтага.
У гарадах, паміраючы, стогнуць; душа калечаных крычыць, але Бог не зважае на зло.
Ёсьць сярод іх ворагі сьвятла, ня ведаюць ягоных шляхоў і ня ходзяць па сьцежках ягоных.
Яны бунтуюцца супраць сьвятла, і ня ведаюць шляхоў Ягоных, і не сядзяць на сьцежках Ягоных.
На золку ўстае забойца, забівае беднага і ўбогага, а ўначы бывае злодзеем.
На сьвітаньні ўстае забойца, забівае ён беднага і ўбогага, і ноччу ходзіць як злодзей.
І вока пералюбніка чакае сутоньня, кажучы: нічыё вока ня ўбачыць мяне, — і захінае твар.
Вока чужаложніка чакае цемры, кажучы: “Ня ўбачыць мяне вока”, і хавае твар свой за заслонай.
У цемры падкопваюцца пад дамы, якія ўдзень яны прыкмецілі сабе; ня ведаюць сьвятла.
У поцемках падкопваюцца пад дамы, а днём замыкаюцца, і ня ведаюць яны сьвятла.
Бо ім раніца — сьмяротны цень, бо яны знаёмыя з жахамі сьмяротнага ценю.
Бо раніца для іх усіх — цень сьмерці; бо ведаюць яны жудасьці цемры.
Лёгкі такі на паверхні вады, праклятая доля ягоная на зямлі, і не глядзіць ён на дарогу садоў вінаградных.
Лёгкі ён на абліччы вады, і праклятая доля ягоная на зямлі, і ня вернецца ён на шлях да вінаградніку.
Засуш і сьпёка паглынаюць сьнегавую ваду: так апраметная — грэшнікаў.
Суш і сьпякота высушылі воды сьнегавыя, і гэткая адхлань для тых, што саграшылі.
Няхай забудзе яго нутроба матчыная; няхай ласуецца ім чарвяк; няхай не захаваецца пра яго памяць; як дрэва, няхай зломіцца беззаконьнік,
Няхай забудзецца пра яго ўлоньне [маці], і няхай смакуюць цела ягонае чэрві, няхай не застаецца памяці пра яго, але як дрэва няхай зломіцца беззаконьнік.
які прыгнятае бязьдзетную, якая не раджала, і ўдаве ня робіць дабра.
Ён пасьвіцца з бясплоднай, якая не нараджала, і ўдаве ня робіць дабра.
Ён і дужых зводзіць сілаю сваёю; ён устае, і ніхто ня пэўны за жыцьцё сваё.
Ён здужвае сілай сваёю магутных, ён устае, і [ніхто] ня мае пэўнасьці ў жыцьці сваім.
А Ён дае яму ўсё для бясьпекі, і ён на тое абапіраецца, і вочы Ягоныя бачаць шляхі іхнія.
[Бог] дае яму месца бясьпекі, і ён на гэта абапёрся, але вочы Ягоныя — на шляхах іхніх.
Падняліся высока, — і вось, няма іх; падаюць, і паміраюць, як і ўсе, і, як вярхі каласкоў, зразаюцца.
Падняліся яны трохі, і няма іх, і паніжаны, і прападаюць, і зрэзаныя яны як каласы.
Калі гэта ня так, — хто выкрые мяне за ману і ў нівеч аберне словы мае?
Калі гэта ня так, хто зможа мяне аспрэчыць і марнотай палічыць словы мае?»
