Ёва 29 разьдзел
Кніга Ёва
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Антонія Бокуна
І гаварыў далей Ёў слова сваё і сказаў:
І працягваў Ёў прамову сваю, і сказаў:
о, калі б я быў, як у ранейшыя месяцы, як у тыя дні, калі Бог асланяў мяне,
«Хто мне дасьць, каб я быў як у часы старадаўнія, у тыя дні, калі Бог захоўваў мяне,
калі сьвяцільня Ягоная сьвяціла над галавою маёю, і я пры сьвятле Ягоным хадзіў у цемры;
калі сьветач Ягоны сьвяціў над галавой маёй, калі ў сьвятле Ягоным хадзіў я ў цемры,
як быў я ў дні маладосьці маёй, калі ласка Божая была над намётам маім,
калі яшчэ жыў у днях восені маёй, калі спагаднасьць Бога была ў намёце маім,
калі яшчэ Ўсеўладны быў са мною, і дзеці мае вакол мяне,
калі Усемагутны быў са мною і вакол мяне — дзеці мае,
калі шляхі мае абмываліся малаком і скала крынічыла мне ручаі алею!
калі сьцежкі мае купаліся ў масьле, і са скалы ручаём сьцякаў алей.
Калі я выходзіў да брамы горада і на плошчы ставіў седзішча сваё,
Калі я выходзіў да брамы гораду, і на плошчы ставіў сядзеньне маё,
хлопцы, убачыўшы мяне, хаваліся, а старыя ўставалі і стаялі;
убачыўшы мяне, юнакі хаваліся, а старыя ўставалі і стаялі,
князі ўстрымліваліся ад прамовы і пальцы клалі на вусны свае;
князі пераставалі гаварыць і клалі палец на вусны свае,
голас знакамітых змаўкаў, і язык у іх прыліпаў да паднябеньня іхняга.
начальнікі спынялі голас свой, і язык іхні прыліпаў да паднябеньня.
Вуха, якое чула мяне, улешчвала мяне; вока, якое бачыла, хваліла мяне,
Вуха, якое чула мяне, добра гаварыла пра мяне, і вока, якое бачыла, сьведчыла пра мяне,
бо я ратаваў пакутніка, які енчыў, і сірату бездапаможнага.
бо я вызваляў гаротніка, які клікаў [мяне], і сірату, і бездапаможнага.
Дабраславеньне таго, хто гінуў, прыходзіла на мяне, і сэрцу ўдавы прыносіў я радасьць.
Дабраславенства таго, які гінуў, зыходзіла на мяне, і сэрца ўдавы я рабіў радасным.
Я апрануўся ў праўду, і суд мой апранаў мяне як мантыя і турбан.
Я апранаўся ў праведнасьць, і быў апрануты; як плашч і карона быў суд мой.
Я быў вачыма сьляпому і нагамі кульгаваму;
Вокам быў я для сьляпога, і нагой — для кульгавага.
бацькам быў я ўбогім і цяжбіну, якое я ня ведаў, разьбіраў уважліва.
Бацькам быў для ўбогіх, і ў справе, якой ня ведаў, пільна разьбіраўся.
Крышыў я беззаконнаму сківіцы і з зубоў ягоных вырываў крадзенае.
Я разьдзіраў пашчу крыўдзіцелю і вырываў з зубоў ягоных нарабаванае.
І казаў я: у гнязьдзе маім сканаю, і дзён маіх будзе многа, як пяску;
Я гаварыў у душы: “У гнязьдзе сваім я памру і, як пясок, памножу дні свае.
корань мой адкрыты вадзе, і раса начуе на вецьці маім;
Корань мой адкрыты для вады, і раса пакрывае галіны мае.
слава мая ня старыцца, лук мой моцны ў руцэ маёй.
Слава мая заўсёды аднаўляецца, і лук у руцэ маёй абнаўляе [сілу]”.
Уважалі мне і чакалі, і маўчалі пры радзе маёй.
Тыя, што слухалі мяне, чакалі, і маўчалі, [чуючы] параду маю.
Пасьля слоў маіх ужо не разважалі; мова мая капала на іх.
Да словаў маіх ня мелі нічога дадаць, і мова мая на іх сплывала.
Чакалі мяне, як дажджу, і, як дажджу позьняму, разьзяўлялі вусны свае.
І чакалі мяне, як дажджу, і адкрывалі вусны свае, як на дождж вясновы.
Бывала, усьміхнуся ім, — яны ня вераць; і сьвятла твару майго яны не азмрочвалі.
Калі ўсміхаўся я да іх, ня верылі, і сьвятла аблічча майго не адкідалі.
Я назначаў шляхі ім і сядзеў на чале і жыў як цар у коле вояў, як суцешнік заплаканых.
Я выбіраў шлях да іх, і сядзеў на чале, і быў, як валадар у атачэньні войска; як той, хто пацяшае засмучаных.
