Ёва 17 разьдзел
Кніга Ёва
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Антонія Бокуна
Дыханьне маё аслабла; дні мае згасаюць; магілы перад мною.
Дух мой зламаны, дні мае спыняюцца, [застаецца] мне [толькі] магіла.
Калі б не пакепнікі іхнія, дык і ў спрэчках іхніх вока маё заставалася б спакойнае.
Насьмешкі навокал мяне, і ў горычы чэзьне вока маё.
Заступіся, паручыся Сам за мяне прад Сабою! інакш хто паручыцца за мяне?
Ты Сам дай заклад за мяне, бо хто ж паручыцца за мяне, удараючы руку маю?
Бо Ты зачыніў сэрца іхняе ад разуменьня, і таму не даеш перамагчы ім.
Бо Ты закрыў сэрца іхняе на разуменьне, дзеля таго яны не ўзьнімуцца.
Хто асуджае сяброў сваіх на здабычу, у дзяцей таго вочы растануць.
Хто бліжніх сваіх робіць здабычай, у сыноў ягоных вочы сьцямнеюць.
Ён зрабіў мяне прыпавесьцю ў народа і пасьмешышчам у яго.
Ён паставіў мяне ў прымаўку народу, і ў твар плююць мне.
Замглілася ад гароты вока маё, і ўсе чэлесы мае, як цень.
Сасьлепла ад горычы вока маё, і члены цела майго сталіся нібы цень.
Моцна зьдзівяцца з гэтага праведныя, і невінаваты абурыцца з крывадушніка.
Праведнікі аслупянелі, бачачы гэтае, і нявінны злуецца на бязбожніка.
Але праведны будзе моцна трымацца шляху свайго, і чысты рукамі будзе болей і болей мацавацца.
Аднак праведнік будзе трымацца шляху свайго, і чысты дадасьць моцы рукам сваім.
Выступайце, усе вы, і падыдзеце; не знайду я мудрага сярод вас.
Дык апамятайцеся ўсе вы, і прыходзьце, але я не знаходжу між вамі нікога разумнага.
Дні мае прайшлі; думы мае — здабытак сэрца майго — разьбітыя.
Дні мае прамінулі, пагубіліся думкі мае, летуценьні сэрца майго.
А яны ноч хочуць ператварыць у дзень, сьвятло наблізіць да твару цемры.
А яны ноч замяняюць на дзень, і да цемры сьвятло набліжаюць.
Калі б я і пачаў чакаць, дык апраметная дом мой; у цемры пасьцялю я пасьцель сваю;
Ці магу спадзявацца, што адхлань будзе домам маім і ў цемры я пасьцялю ложак сабе?
магіле скажу: ты за бацьку мне, чарвяку: ты маці мая і сястра мая.
Кажу дамавіне: “Ты — бацька мой!” А чарвякам: “Маці мая і сястра мая”.
Дзе ж пасьля гэтага надзея мая? і чаканае мною хто пабачыць?
Дык дзе ж тады надзея мая? І хто можа бачыць надзею маю?
У апраметную сыдзе яна і будзе спачываць са мною ў пыле.
У брамы адхлані зыйдзе яна, і разам са мною ў парахне супачыне».
