Ёва 41 разьдзел
Кніга Ёва
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Антонія Бокуна
Марная надзея: ці не ўпадзеш ад аднаго позірку ягонага?
Вось, спадзяваньне тваё фальшывае. На выгляд ягоны ты ўпадзеш.
Няма такога адважніка, які асьмеліўся б патрывожыць яго; хто ж можа ўстояць прад Маім абліччам?
Няма сьмелых, каб будзіць яго. А хто тады можа стаць перад абліччам Маім?
Хто апярэдзіў Мяне, каб Я даваў яму? пад усім небам усё Маё.
Хто стане перада Мною, і застанецца цэлым? Пад усім небам ён — Мой.
Ня змоўчу пра чэлесы ягоныя, пра сілу і прыгожую суразьмернасьць іх.
Ня буду маўчаць пра часткі цела яго, пра сілу і прыгажосьць іхнюю.
Хто можа адхінуць верх вопраткі ягонай, хто падыдзе да двайных сківіцаў ягоных?
Хто можа адкрыць аблічча адзеньня ягонага, і хто падыйдзе да падвойных сківіцаў ягоных?
Хто можа адчыніць дзьверы твару ягонага? кола зубоў ягоных — жудасьць;
Хто можа адкрыць браму аблічча ягонага? Навокал зубоў ягоных жах!
моцныя шчыты яго — цудота: яны змацаваныя як бы цьвёрдаю пячаткаю;
Сьпіна ягоная — як моцныя шчыты, скрэпленыя краменнай пячаткай.
адзін да аднаго дакранаюцца блізка, так што і паветра не праходзіць паміж імі;
Адзін з адным злучаныя, нават паветра праз іх ня пройдзе.
адзін з адным ляжаць шчыльна, счапіліся і не размыкаюцца.
Адзін да аднаго шчыльна прылягае, і трымаюцца моцна, і нельга разьдзяліць іх.
Ад яго чханьня паказваецца сьвятло; вочы ў яго як вейкі зары;
Чханьне ягонае бліскае сьвятлом, а вочы ягоныя — як павекі зараніцы.
з пашчы ягонай выходзяць агнявікі, выскокваюць вогненныя іскры;
З пашчы ягонай выходзіць полымя, выскокваюць іскры агністыя.
з ноздраў ягоных выходзіць дым, як з раскіпелага горшчыка альбо катла.
З ноздраў ягоных выходзіць дым, як з гаршчка нагрэтага, што кіпіць.
Дыханьне яго распаляе вугольле, з пашчы яго шугае полымя.
Подых ягоны распальвае вуглі, і з пашчы ягонай выходзіць полымя.
На шыі ў яго жыве сіла, і перад ім бяжыць жах.
У шыі ягонай начуе сіла, і перад ім жах уцякае.
Мясістыя часткі цела ягонага спалучаны між сабою цьвёрда, не здрыгануцца.
Мяса нутра ягонага сьціснутае, цьвёрдае, не здрыганецца.
Сэрца ў яго цьвёрдае, як камень, і жорсткае, як ніжні жарон.
Сэрца ягонае цьвёрдае, як камень, цьвёрдае, як ніжні камень млынавы.
Калі ён падымаецца, дужыя ў страху, зусім губляюцца ад жаху.
Калі ён устае, дрыжаць асілкі, і хаваюцца ад жаху.
Меч, які крануўся яго, ня ўстоіць, ні кап’ё, ні дзіда, ні латы.
Меч, які кранецца яго, не ўстаіць, ані дзіда, ані страла, ані рагаціна.
Жалеза ён мае за салому, медзь — за гнілое дрэва.
Жалеза лічыць ён за салому, а медзь — за дрэва гнілое.
Дачка лука не паверне яго наўцёкі; прашчавыя камяні ператвараюцца для яго ў плеўкі.
Не палохае яго сын луку, і камень з пушчалкі яму як сена.
Булава лічыцца ў яго за саломіну; са сьвісту дзіды ён сьмяецца.
Доўбня яму як сьцяблінка, і сьмяецца ён з дзіды, што ляціць.
Пад ім вострыя камяні, і ён на вострых камянях ляжыць у гразі.
Пад ім вострыя камяні, і ён на вострых камянях ляжыць як у балоце.
Ён кіпяціць багну, як кацёл, і мора перавтварае ў кіпучую мазь;
Ён глыбіню водаў разаграе як кацёл, і мора ператварае ў кіпень.
пакідае за сабою сьветлую сьцежку; бездань здаецца сівізнай.
За сабой пакідае сьветлую сьцежку, і бездань падаецца сівізною.
Няма на зямлі падобнага на яго: ён створаны бясстрашным;
Няма яму роўнага на зямлі, ён створаны бясстрашным.
на ўсё высокае глядзіць адважна; ён цар над усімі сынамі ганарлівасьці.
На ўсё магутнае ён глядзіць з вышыні, ён — валадар над усімі сынамі пыхлівасьці».
