Ёва 3 разьдзел
Кніга Ёва
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Антонія Бокуна
Пасьля таго разамкнуў Ёў вусны свае і пракляў дзень свой.
Пасьля гэтага Ёў расчыніў вусны свае і наракаў на дзень свой.
І пачаў Ёў і сказаў:
І адказаў Ёў, і сказаў:
хай загіне дзень, калі я нарадзіўся, і ноч, калі было сказана: зачаўся чалавек!
«Няхай прападзе дзень, у які я нарадзіўся, і ноч, у якую было сказана: “Зачаты хлопец”.
Дзень той хай будзе цемраю; хай не дагледзіць яго Бог згары, і хай не зазьзяе над ім сьвятло!
Няхай дзень той пераменіцца ў цемру; няхай ня рупіцца пра яго Бог з вышыні, і няхай ня будзе ён асьветлены сьвятлом.
Хай запамрочыць яго цемра і цень сьмяротны, хай завалачэ яго хмара, хай баяцца яго, як палючае сьпёкі!
Няхай зацемняць яго цемра і цень сьмерці, няхай схавае яго змрок, і няхай напоўніцца ён хмарамі.
Ноч тая, — хай забярэ яе змрок, хай не залічыцца яна ў дні года, хай ня ўвойдзе ў лік месяцаў!
Няхай ноч тую агарне цемра, няхай ня будзе яна ўлічана ў днях году, і няхай ня ўзгадваецца ў ліку месяцаў.
О! ноч тая — хай будзе яна бязьлюдная; хай ня ўвойдзе ў яе весялосьць!
Няхай тая ноч будзе бясплодная, і няхай радасьць да яе не завітае.
Хай праклянуць яе кляцьбіты дня, здольныя разбудзіць Левіяфана!
Няхай праклінаюць яе тыя, што дзень праклінаюць, што гатовыя абудзіць Левіятана.
Хай зацьмяцца зоркі сьвітаньня яе: хай чакае яна сьвятла, і яно ня прыходзіць, і хай ня ўбачыць яна веяў дзяньніц
Няхай сьцямнеюць зоркі сьвітаньня ейнага, каб чакала сьвятла і не дачакалася, і няхай ня ўбачыць яна зараніцы новага дня,
за тое, што не замкнула дзьвярэй улоньня маці маёй і не схавала гароты ад вачэй маіх!
бо яна не зачыніла ўлоньня, якое нарадзіла мяне, і не ўхіліла гора з вачэй маіх.
Чаму не памёр я, выходзячы з нутробы, і не сканаў, калі выйшаў з чэрава?
Чаму яшчэ ненароджаным, я не памёр? Чаму народжаны, не памёр раптам?
Чаму прынялі мяне калені? навошта было мне смактаць саскі?
Навошта я быў прыняты каленямі? І навошта быў кормлены грудзьмі?
Цяпер ляжаў бы я і спачываў: спаў бы, і было б мне спакойна
І цяпер спаў бы я моўчкі, і адпачываў бы ў-ва сьне сваім
з царамі і дарадцамі зямлі, якія забудоўвалі сабе пустыні,
з валадарамі і радцамі зямлі, якія пабудавалі сабе дамы магілы,
ці з князямі, у якіх было золата і якія напаўнялі дамы свае срэбрам;
і з князямі, якія багатыя золатам і якія срэбрам вылажылі дамы свае.
ці, як выкідзень пахаваны, не існаваў бы я, як немаўляты, якія сьвятла не пабачылі.
І як спарон схаваны быў бы я, або як немаўля, што ня бачыла сьвятла.
Там беззаконныя перастаюць наводзіць страх, і там адпачываюць зьнясіленыя.
Там злачынцы больш не шалеюць, а змораныя працай там адпачываюць.
Там вязьні цешацца спакоем і ня чуюць крыкаў наглядчыка.
Там усе вязьні жывуць бяз страху і ня чуюць крыку вартаўніка.
Малы і вялікі там роўныя, і раб свабодны ад гаспадара свайго.
Там разам малы і вялікі, і слуга вольны ад пана свайго.
Навошта дадзена пакутніку сьвятло і жыцьцё засмучаным душою,
Навошта беднаму даецца сьвятло, і жыцьцё тым, што жывуць з горыччу душы,
якія чакаюць сьмерці, і няма яе, якія выкапалі б яе ахвотней, чым скарб.
якія чакаюць сьмерці і не дачакаюцца, і шукаюць яе больш, чым скарб,
Узрадаваліся б да захапленьня, захапіліся б, што знайшлі магілу?
і вельмі радуюцца і цешацца, калі знойдуць.
Навошта дадзена сьвятло чалавеку, шлях якога зачынены і якога Бог атачыў змрокам?
Якая радасьць чалавеку, перад якім шлях закрыты і якога Бог атачае цемраю?
Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і стогны мае ліюцца, як вада,
Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і скаргі мае ільюцца як вада.
бо жудаснае, чаго я жахаўся, тое і напаткала мяне; і чаго я баяўся, тое і прыйшло да мяне.
Бо страх, якога я баяўся, прыйшоў да мяне, і тое, перад чым я дрыжэў, напаткала мяне.
Няма мне міру, няма спакою, няма радасьці: спасьцігла няшчасьце.
Не супакойваўся я, не маўчаў і не адпачываў, але прыйшло да мяне няшчасьце».
