Ёва 10 разьдзел
Кніга Ёва
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Антонія Бокуна
Абрыдла душы маёй жыцьцё маё: аддамся журбоце маёй; гаварыцьму ў гароце душы маёй.
Абрыдла мне жыцьцё маё, стану я наракаць на сябе і гаварыць у горычы душы маёй!
Скажу Богу: не вінаваці мяне; абвясьці мне, за што Ты са мною змагаешся?
Скажу я Богу: “Не асуджай мяне, а пакажы мне, за што Ты мяне так судзіш?
Ці добра Табе, што Ты прыгнятаеш, што пагарджаеш дзеяй рук Тваіх, а на раду бязбожных пасылаеш сьвятло?
Ці добрым Табе здаецца тое, што Ты прыгнятаеш і ганьбіш твор рук Тваіх, а радзе бязбожных спрыяеш?
Хіба ў Цябе цялесныя вочы, і Ты глядзіш, як глядзіць чалавек?
Ці Ты маеш вочы цялесныя, або як чалавек бачыць, так і Ты бачыш?
Хіба дні Твае, як дні ў чалавека, альбо леты Твае, як дні ў мужчыны,
Ці ж дні Твае — як дні чалавечыя, і гады Твае — як гады чалавека,
што Ты шукаеш заганы ўва мне і дапытваешся грэху ўва мне,
што Ты шукаеш няправеднасьць маю і даведваешся грахі мае.
хоць ведаеш, што я не беззаконьнік, і што няма каму выбавіць мяне ад рукі Тваёй?
Хоць Ты ведаеш, што я нічога благога не зрабіў, але няма нікога, хто б з рукі Тваёй мог выцягнуць мяне.
Твае рукі працавалі над мною і ўтварылі ўсяго мяне цалкам, — і Ты губіш мяне?
Рукі Твае зрабілі мяне і ўфармавалі мяне, але Ты раптам губіш мяне.
Успомні, што Ты, як гліну, урабіў мяне, і ў пыл ператвараеш мяне?
Памятай, прашу, што Ты з гліны зрабіў мяне. Чаму зноў у парахно мяне вяртаеш?
Ці ня Ты выліў мяне, як малако, і, як тварог, згусьціў мяне,
Ты выліў мяне як малако, і як сыр, зьляпіў мяне.
скураю і плоцьцю апрануў мяне, косткамі і жыламі змацаваў мяне,
У скуру і цела Ты апрануў мяне, зьвязаў мяне косткамі і жыламі,
жыцьцё і мілату падарыў мне, і клопат Твой ахоўваў дух мой?
абдарыў мяне жыцьцём і любоўю, і апека Твая сьцерагла дух мой.
Але і тое хаваў Ты ў сэрцы Сваім, — ведаю, што гэта было ў Цябе, —
Хоць гэта хаваў Ты ў сэрцы Тваім, аднак я ведаю, што яно было ў душы Тваёй.
што калі я зграшу, Ты заўважыш і не пакінеш грэху майго без пакараньня.
Калі б я саграшыў, Ты б убачыў, і не пакінуў бы грэху майго без пакараньня.
Калі я вінаваты, гора мне! калі і мая праўда, дык не адважуся падняць галавы маёй. Я сыты прыніжэньнем; паглядзі на гора маё:
Гора мне, калі б я стаўся ліхім, але хоць бы і быў праведны, дык і тады не падыму галавы, насычаны зьдзекамі і горам.
яно павялічваецца. Ты гонішся за мною, як леў, і зноў нападаеш на мяне і дзівосным з’яўляешся мне.
Калі я падымуся, Ты, як леў, ловіш мяне, і зноў паказваеш мне веліч Тваю.
Выводзіш новых сьведкаў Тваіх супроць мяне; узмацняеш гнеў Твой на мяне; і беды, адны за аднымі, паўстаюць супроць мяне.
Ты ставіш сьведкаў Тваіх супраць мяне і павялічваеш гнеў Твой на мяне, і кары Твае будуць спадаць на мяне.
І навошта Ты вывеў мяне з чэрава? хай бы я памёр, калі яшчэ нічыё вока ня бачыла мяне;
Навошта выводзіў Ты з улоньня мяне? Лепш бы я памёр, калі яшчэ ніводнае вока ня бачыла мяне!
хай бы я, як нябылы, з чэрава перанесены быў у магілу!
Няхай бы я быццам ня быў, і з улоньня пайшоў бы ў магілу.
Ці не кароткія дні мае? Пакінь, адступіся ад мяне, каб я крыху падбадзёрыўся,
Ці ж не кароткія дні жыцьця майго? Дык прабач Ты мяне, каб крыху прасьвятлела аблічча маё,
перш чым адыду, — і ўжо не вярнуся, — у край цемры і ценю сьмяротнага,
пакуль я пайду, і не вярнуся, у зямлю цемры і ценю сьмерці,
у край змроку, які ёсьць змрок ценю сьмяротнага, дзе няма ладу, дзе цёмна, як сама цемра.
у зямлю начнога змроку і ценю сьмерці, дзе бязладзьдзе і сьвятло нібы ноч”».
