Ёва 30 разьдзел
Кніга Ёва
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Антонія Бокуна
А сёньня сьмяюцца зь мяне і малодшыя за мяне гадамі, тыя, чыіх бацькоў я не згадзіўся б пасадзіць разам з сабакамі статкаў маіх.
А цяпер сьмяюцца з мяне маладзейшыя за мяне днямі, бацькоў якіх я грэбаваў пакласьці разам з сабакамі пры авечках маіх.
І сіла рук іхніх навошта мне? Над імі ўжо прайшоў час.
Бо сіла рук іхніх мне была не патрэбная. Поўня сілы іх мінула.
Беднасьцю і голадам змораныя, яны ўцякаюць у стэп бязводны, змрочны і апусьцелы;
З бяды і з голаду яны зьнемагліся, і жывіліся ў [зямлі] бясплоднай, зруйнаванай і спустошанай.
скубуць зеляніну каля кустоў, і ягады ядлоўцавыя — хлеб іхні.
Зьбіралі лебяду і хмызьнякі, і корань ядлоўца быў хлебам іхнім.
З суполкі выганяюць іх, крычаць на іх, як на злодзеяў,
Спасярод сябе іх выкідалі і крычалі на іх, як на злодзеяў.
каб жылі яны ў калдобінах патокаў, у цясьнінах зямлі і скалаў.
І жылі яны ў сухіх ярах, у ямах зямлі і ў скалах.
Равуць паміж кустамі, ціснуцца пад цернем.
Раўлі яны ў хмызьняках і зьбіраліся пад цернямі,
Людзі адкінутыя, людзі бязь імя, адкіды зямлі!
сыны неразумных і сыны без імя, выгнаныя з зямлі.
Я і зрабіўся цяпер іхняй і ежаю іхняй гутаркі.
А цяпер стаўся я для іх насьмешкай і зрабіўся ім у прыказку.
Яны грэбуюць мною, аддаляюцца ад мяне і не перастаюць пляваць перад абліччам маім.
Яны брыдзяцца мяне і ўцякаюць далёка ад мяне, і не саромеюцца пляваць мне ў твар,
Як што Ён разьвязаў повад мой і пабіў мяне, дык яны скінулі зь сябе кілзы перад абліччам маім.
бо Ён разьвязаў пояс мой, і ўдарыў мяне, і яны скінулі вузду [з сябе] перад абліччам маім.
З правага боку ўстае гэты вылюдак, зьбівае мяне з ног, кіруе свае пагібельныя шляхі да мяне.
Праваруч паўстаюць падшыванцы і падстаўляюць нагу мне, і накіроўваюць на мяне сьцежкі загубы сваёй.
А маю сьцежку сапсавалі: усё пасьпелі зрабіць дзеля маёй пагібелі, ня маючы памочніка.
Папсулі яны дарогі мае, карыстаюцца з пакутаў маіх, і ня трэба ім дапамога.
Яны прыйшлі да мяне, як праз шырокую праломіну; з шумам кінуліся на мяне.
Як праз вылом муру напалі яны на мяне, і спад руінаў выскокваюць.
Жахі памкнуліся на мяне; як вецер, разьвеялася веліч мая, і шчасьце маё адляцела, як воблака.
Жахі агарнулі мяне; як вецер зьнікла веліч мая, і збаўленьне маё, як хмара, праляцела.
І сёньня выліваецца душа мая; дні смутку агарнулі мяне.
І цяпер выліваецца з мяне душа мая, і дні гора нахлынулі на мяне.
Уначы ныюць ува мне косьці мае; дні смутку агарнулі мяне.
Ноччу [боль] пранізвае косткі мае, і тыя, што ядуць мяне, ня сьпяць.
Вельмі цяжка здымаецца зь мяне вопратка мая; краі хітона ціснуць мяне.
Моцна прыстала да мяне адзеньне маё, і прыліпла сукня мая да мяне.
Ён кінуў мяне ў бруд, і я зрабіўся, як пыл і попел.
Ён кінуў мяне ў балота, і я стаўся падобны да пылу і попелу.
Я заклікаю Цябе, і Ты ня слухаеш мяне, — стаю, а Ты толькі глядзіш на мяне.
Я клічу Цябе, але Ты не адказваеш мне; стаю, але Ты не глядзіш на мяне.
Ты зрабіўся жорсткім да мяне, моцнаю рукою варагуеш супроць мяне.
Ты стаўся бязьлітасным для мяне і з моцаю бічуеш мяне рукою Тваёй.
Ты падняў мяне і прымусіў мяне насіцца па ветры і ламаеш мяне.
Ты падняў мяне і пусьціў на вецер, і спустошыў мяне.
Так, я ведаю, што Ты прывядзеш мяне да сьмерці і ў дом збору ўсіх, што жывуць.
Ведаю, што Ты на сьмерць вядзеш мяне, і ў дом, дзе зьбярэцца ўсё жывое.
Правільна, Ён не працягне рукі Сваёй над домам касьцей: ці будуць яны крычаць пры сваім разбурэньні?
Хіба не працягвае рукі зруйнаваны? Ці не крычыць ён у няшчасьці сваім?
Ці ня плакаў я па тым, хто быў у горы; ці ня журылася душа мая па бедных?
Ці ня плакаў я над пакрыўджаным? Ці душа мая не спагадала ўбогаму?
Калі я чакаў дабра, прыйшло зло; калі я чакаў сьвятла, прыйшла цемра.
Чакаў я дабра, а прыйшло ліха, і шукаў сьвятла, але прыйшла цемра.
Мае вантробы кіпяць і не перастаюць; сустрэлі мяне дні смутку.
Нутро маё кіпіць і не змаўкае, нахлынулі на мяне дні гора майго.
Я хаджу пачарнелы, але не ад сонца; устаю на сходзе і крычу.
Хаджу я счарнелы, але не ад сонца, устаю ў грамадзе і крычу.
Я зрабіўся братам шакалам і сябрам страўсам.
Я стаўся братам для шакалаў і бліжнім для страусаў.
Мая скура пачарнела на мне, і косьці мае абгарэлі ад сьпёкі.
Скура мая счарнела на мне, і косткі мае высахлі ад сьпякоты.
І цытра мая зрабілася панылаю, а жалейка мая — голасам сьлёзным.
Сталіся сумнымі гусьлі мае, і жалейка мая з плачам галосіць.
