Ёва 6 разьдзел
Кніга Ёва
Пераклад Васіля Сёмухі → Пераклад Чарняўскага 2017
І адказваў Ёў і сказаў:
У адказ Ёў сказаў:
о, калі б правільна былі ўзважаныя мае енкі, і разам зь імі паклалі на шалі пакуту маю!
«О, каб узважылі гора маё і няшчасце маё паклалі побач на шалях!
Яна пэўна пераважыла б пясок марскі! Таму словы мае палкія.
Цяпер яно, пэўна, цяжэйшае за пясок марскі, таму хістаюся я ў словах маіх.
Бо стрэлы Ўсемагутнага ўва мне; яд іх п’е дух мой; жудасьці Божыя паўсталі супроць мяне.
Бо стрэлы Усемагутнага ўва мне, і атруту іх п’е дух мой, і страхі Божыя ваююць супраць мяне.
Ці раве дзікі асёл на траве? ці рыкае бык каля мяшанкі сваёй?
Ці будзе асёл раўці, калі ў яго будзе трава? Або ці ж будзе мыкаць вол, калі будзе стаяць пры поўных яслях?
Ці нясмачнае ядуць без солі, і ці ёсьць смак у яечным бялку?
Або ці можна з’есці прэснае — тое, што не пасолена? Або ці ёсць смак у яечным бялку?
Да чаго не хацела дакрануцца душа мая, тое і ёсьць агідная ежа мая.
Тое, да чаго раней не хацела дакрануцца душа мая, цяпер, у бядзе, сталася ежай для мяне.
О, калі б збылося жаданьне маё, і спадзяваньне маё спраўдзіў Бог!
Хто зробіць, каб дайшла просьба мая і каб даў мне Бог тое, чаго чакаю?
О, калі б узычыў Бог зламаць мяне, працягнуў руку і пабіў мяне!
О, каб жа Бог раструшчыў мяне; хай працягне Ён руку Сваю і заб’е мяне!
Гэта было б яшчэ радасьцю мне, і я мацаваўся б у маёй бязьлітаснай хваробе, бо я ня зрокся словаў Сьвятога.
Хай гэта будзе мне суцяшэннем, і я ўзрадуюся нават у няшчасці, хай яно нават не скончыцца, і не ўхілюся я ад слоў Святога.
Якая сіла ў мяне, каб спадзявацца мне? і які канец, каб доўжыць мне жыцьцё маё?
Што за моц мая, каб вытрываць? Або што за канец мой, каб жыць і цярпець?
Ці цьвёрдасьць камянёў — цьвёрдасьць мая? ці медзь — плоць мая?
Хіба моц каменя — гэта моц мая? Хіба цела маё меднае?
Ці ёсьць ува мне дапамога мне, і ці ёсьць мне якая апора?
Няўжо няма мне ўспамогі ўва мне і мужнасць таксама аддалілася ад мяне?
спрагненаму павінна быць спагада сябра ягонага, калі толькі ён не адкінуў страху прад Усеўладным.
Хто пазбаўляе сябра свайго міласэрнасці, той пагарджае павагай да Усемагутнага.
Але браты мае няверныя, як паток, як хуткаплынныя ручаі,
Браты мае падманулі мяне, як рэчышчы ручаёў, якія марнеюць,
якія чорныя ад лёду і ў якіх зьнікае сьнег.
чарнеючы, чарнеюць ад лёду, калі раптам спаў на іх снег.
Калі робіцца цёпла, яны ападаюць, а ў сьпёку зьнікаюць зь месцаў сваіх.
А ў час, калі расцякаюцца, яны перасыхаюць і, калі становіцца цёпла, знікаюць са свайго месца.
Ухіляюць яны кірунак шляхоў сваіх, заходзяць у пустыню і чэзнуць;
Збіваюцца са шляхоў сваіх многія вандроўнікі; тыя, што ідуць праз пустыню, гінуць.
глядзяць на іх дарогі Тэмайскія, спадзяюцца на іх шляхі Савэйскія,
Караваны Тэмы ўглядаюцца [у іх], вандроўнікі Сабы спадзяюцца на іх,
але застаюцца пасаромленыя ў сваёй надзеі: прыходзяць туды і ад сораму чырванеюць.
пасаромеліся яны, што спадзяваліся; прыйшлі туды і агарнуліся сорамам.
Так і вы цяпер нішто: убачылі страшнае і спалохаліся.
Такія і вы зрабіліся для мяне цяпер, бачачы няшчасце маё, баіцеся.
Ці не казаў я: дайце мне, і ад дастатку вашага заплаціце за мяне;
Ці ж я сказаў: “Прынясіце мне і абдаруйце мяне чымсьці з маёмасці вашай”
і выбаўце мяне ад рукі ворага, і ад рукі катаў выкупіце мяне?
або: “Вызваліце мяне з рукі ворага ды вырвіце мяне з рукі магутных”?
Навучэце мяне, і я замоўкну; пакажэце, у чым я зграшыў.
Навучыце мяне, а я памаўчу, і, калі чаго не ведаю, растлумачце мне.
Якія моцныя словы праўды! Але што даказваюць выкрываньні вашыя?
Чаму вы аддаляецеся ад слоў праўды? Бо няма між вамі нікога, хто б мог дакараць мяне.
Вы прыдумваеце казані дзеля выкрыцьця? На вецер пускаеце словы вашыя.
Вы будуеце прамову толькі дзеля наракання, але словы вашыя безнадзейныя — на вецер.
Вы нападаеце на сірату і капаеце яму сябру вашаму.
На сірату вы нападаеце і намагаецеся абвергнуць сябра вашага.
Але прашу вас, зірнеце на мяне; ці ж буду я казаць няпраўду перад абліччам вашым?
Цяпер, прашу, павярніцеся да мяне, бо перад абліччам вашым не скажу няпраўды.
Перагледзьце, ці ёсьць няпраўда? перагледзьце, — праўда мая.
Зважайце! Не будзе тут няшчырасці. Зважайце! Дагэтуль са мною справядлівасць мая.
Ці ёсьць на языку маім няпраўда? Няўжо горла маё ня можа адрозьніць горычы?
Хіба ёсць на языку маім няшчырасць? Ці ж пабнябенне маё не распазнае нягоднасці?
