Эклезіясціка 23 Эклезіясціка 23 разьдзел

¹ Госпадзе, Айцец ды Валадар майго жыцця, не пакідай мяне на іх волю і не дапусці, каб я праз іх упаў.

² Хто ўжыве розгі на мае думкі і да сэрца майго — навуку мудрасці, каб не шкадавалі мяне ў маіх памылках, і не патуралі маім праступкам,

³ каб не ўзрасло няведанне маё, і каб не павялічыліся праступкі мае, і каб не памнажаліся грахі мае, ды каб не трапіў перад аблічча праціўнікаў маіх, і каб не цешыўся нада мною вораг мой?

⁴ Госпадзе, Айцец ды Бог майго жыцця, не пакідай мяне на іх рашэнне.

⁵ Не дай мне ўзвышэння вачэй маіх, ды ўсякую прагавітасць ухілі ад мяне.

⁶ Выдалі ад мяне пажаднасці цела, ды хай жаданне юрлівае не авалодае мною, і не аддавай мяне душы непачцівай і пустой.

⁷ Паслухайце, дзеці, павучэнне аб вуснах; і, хто захавае яго, не будзе скампраметаваны вуснамі і ўведзены ў згаршэнне самымі ліхімі справамі.

⁸ На вуснах сваіх будзе схоплены грэшнік; і пракляты, і пыхлівец будзе згоршаны праз іх.

⁹ Не прывучай вуснаў сваіх да прысягі: многа бо падзенняў бывае праз яе.

¹⁰ А хай не частым будзе прызыванне Бога ў вуснах тваіх, ды не далучай сябе да імя Святога, бо не ачысцішся ад грахоў.

¹¹ Бо як нявольнік, які часта бывае караны, не можа абысціся без сінякоў, так кожны, хто прысягае і прызывае [імя Святога], не ачысціцца ад граху.

¹² Чалавек, часта прысягаючы, апаганіцца, і кара не адступіцца ад яго дому.

¹³ І калі ён падмане — злачынства яго застанецца на ім; і калі ўзгардзіць — зграшыць удвая.

¹⁴ І калі дарэмна прысягне, не будзе апраўданы: бо дом яго напоўніцца няшчасцямі.

¹⁵ Бывае і іншая мова, якую можна параўнаць са смерцю: не знойдзецца яна ў спадчыне Якуба.

¹⁶ Бо ўсё гэта будзе выдалена ад богабаязных, і яны не заблытаюцца ў грахах.

¹⁷ Хай не прывыкаюць вусны твае да распуснай нячыстасці, бо ў ёй знаходзяцца грэшныя словы.

¹⁸ Помні пра бацьку і маці сваю, калі сядзіш паміж магнатаў;

¹⁹ каб часам не забыўся ты пра сябе на віду іх і каб ты, збіты з толку прывычкаю сваёю, не стаў пасмешышчам, і каб не захацеў ты быць народжаным, і каб дзень нараджэння свайго ты не праклінаў.

²⁰ Чалавек, прывыкшы да слоў ганебных, не перавучыцца ва ўсе дні жыцця свайго.

²¹ Два роды людзей дапускаюцца грахоў, і трэці выклікае гнеў і загубу:

²² душа гарачая, як быццам палымнеючы агонь, не патухне, пакуль не будзе заспакоена;

²³ і распусны чалавек у плоці цела свайго не спыніцца, аж пакуль яго агонь не спаліць.

²⁴ Распуснаму чалавеку — кожны хлеб салодкі: не супакоіцца аж да смерці.

²⁵ Кожны чалавек, які дапускаецца чужаложства, пагарджае ў душы сваёй ды кажа: «Хто мяне бачыць?

²⁶ Вакол мяне цёмна, ды хаваюць мяне сцены, ды ніхто мяне не бачыць; чаго маю баяцца? Узвышні не будзе памятаць маіх злачынстваў».

²⁷ І ён не разумее, што вока Яго бачыць усё, бо ён адганяе ад сябе страх Божы страхам чалавечым: толькі вочы людскія ёсць яго страх,

²⁸ і ён не зразумеў, што вочы Госпада ўва многа разоў яснейшыя за сонца, яны наглядаюць за ўсімі людскімі шляхамі, ды за бяздоннем бездані, ды пранікаюць у тайныя закуткі людскіх сэрцаў.

²⁹ Госпаду Богу бо вядомыя ўсе рэчы, перш чым былі створаны, і так, па стварэнні іх, за ўсім Ён назірае.

³⁰ Такі чалавек будзе пакараны на вуліцах горада, ды там, дзе не спадзяваўся, будзе схоплены; ды, як жарабятка, будзе змушаны ўцякаць,

³¹ ды будзе сорамам для ўсіх, таму што не зразумеў страху Госпадава.

³² Так і кожная жанчына, што пакінула мужа свайго і атрымала спадкаемца ад чужога шлюбу:

³³ найперш бо стала непаслухмянай закону Узвышняга, затым адносна свайго мужа стала нявернай, па-трэцяе, дапусцілася нячыстасці чужаложства, ды займела сабе дзяцей ад чужога мужа.

³⁴ Яна будзе заведзена на сход, і над дзецьмі яе адбудзецца следства;

³⁵ дзеці яе не ўкараняцца, і галіны яе не дадуць пладоў:

³⁶ пакіне яна памяць аб сабе на праклён, і ганьба яе не будзе скасавана.

³⁷ І тыя, хто застаўся, пазнаюць, што няма нічога лепшага, як страх Божы, ды нічога мілейшага, як спаўняць прыказанні Госпада.

³⁸ Вялікая слава — ісці за Госпадам; бо даўгалецце бярэцца ад Яго.