1 Навука Асафа. Зважайце, людзі мае, на мой закон; прыхіліце вуха вашае да словаў вуснаў маіх.
2 У прыповесьцях адкрыю вусны мае, аб’яўлю загадкі ад пачатку дзён,
3 што чулі мы і што ўведалі, і што айцы нашыя расказалі нам.
4 Не былі яны схаваныя ад дзяцей іх у другім пакаленьні ў аповедах пра хвалу Гасподнюю, і магутнасьць Яго, і пра цуды Яго, якія Ён учыніў.
5 Бо Ён паставіў сьведчаньне ў Якубе, і ў Ізраілю ўстанавіў закон, і загадаў айцам нашым зрабіць іх вядомымі сынам сваім,
6 каб ведала прышлае пакаленьне — сыны, што маюць нарадзіцца, — і каб усталі і расказалі гэта сынам сваім;
7 каб ускладалі надзею сваю на Бога, і не забывалі дзеяў Божых, і шукалі Яго запаветаў;
8 каб не былі яны, як бацькі іх: пакаленьнем непакорным, пакаленьнем, што выклікае гнеў, што не захавала праведным сэрца сваё і чый дух ня быў верны Богу.
9 Сыны Ахрэма, што нацягвалі лукі і стралялі, павярнулі назад у дзень бітвы.
10 Не захавалі яны запавету Божага, і ў законе Яго не захацелі хадзіць,
11 і забыліся пра дабрадзействы Яго і пра цуды Яго, якія Ён ім явіў, —
12 цуды, якія Ён чыніў перад бацькамі іх у зямлі Ягіпецкай, на полі Танаос.
13 Ён разьдзяліў мора, і перавёў іх, і паставіў воды, як мех.
14 І вёў іх удзень хмараю, а праз усю ноч — зьзяньнем агню.
15 Расьсек скалу ў пустыні, і напаіў іх, быццам з вялікае бездані,
16 і здабыў ваду са скалы, і вывеў воды ракою.
17 А яны далей працягвалі грашыць супраць Яго, гнявілі Найвышэйшага ў пустыні бязводнай.
18 І спакушалі Бога ў сваіх сэрцах, прасілі спажывы для душаў сваіх.
19 І гаварылі супраць Бога, і казалі: «Ці ж ня можа Бог прыгатаваць стол у пустыні?
20 Калі Ён ударыў скалу і палілася вада, пацяклі струмені, то ці ня можа Ён даць і хлеб або нарыхтаваць стол людзям сваім?»
21 Таму Госпад пачуў гэта і абурыўся, і агонь загарэўся супраць Якуба, і гнеў зышоў на Ізраіля,
22 бо не паверылі Богу і не спадзяваліся на Яго збаўленьне.
23 І загадаў Ён хмарам з вышыняў, і адчыніў дзьверы неба,
24 і паслаў ім, быццам дождж, манну на спажыву, хлеб нябесны даў ім.
25 Чалавек еў хлеб анёльскі: удосталь ежы паслаў ім.
26 Ён адвёў з неба вецер паўдзённы, і вецер з захаду навёў сілаю сваёю;
27 і наслаў на іх, быццам пыл, мяса і, як пясок марскі, птушак крылатых.
28 І пáдалі яны сярод стану іх, вакол іх палатак.
29 І елі яны ўдосталь, і насыціліся, і Ён споўніў жаданьні іх.
30 Яны не былі пазбаўленыя жаданьня свайго. Але яшчэ ежа была ў вуснах іх,
31 як гнеў Божы сышоў на іх, і пазабіваў многіх сярод іх, і абраных Ізраіля зрынуў.
32 Пры ўсім гэтым яны далей грашылі і ня верылі цудам Яго.
33 І праміналі марна дні іх і гады іх у клопатах.
34 Калі Ён забіваў іх, яны шукалі Яго, і навярталіся, і трывалі ў малітве да Бога,
35 і прыгадвалі, што Бог — памочнік іх, і Бог Усявышні — Збаўца іх.
36 І палюбілі Яго вуснамі сваімі, а языком сваім хлусілі Яму.
37 Сэрца іх не было шчырым перад Ім, і яны не захавалі вернасьці запавету Яго.
38 Але Ён міласэрны: Ён ачысьціць грахі іх, і не загубіць іх, і часта будзе адвяртаць свой гнеў, і ня дасьць разгарэцца поўні свайго абурэньня.
39 Ён памятаў, што яны — цела, подых ветру, што выходзіць і не вяртаецца.
40 Колькі разоў яны засмучалі Яго ў пустыні і гнявілі Яго на бязводнай зямлі!
41 І навярталіся, і зноў спакушалі Бога, і гнявілі Сьвятога Ізраіля.
42 Ня памяталі яны рукі Яго ў дзень, калі Ён вызваліў іх з рукі прыгнятальніка,
43 калі явіў знакі свае ў Ягіпце і цуды свае на полі Танаос
44 і перамяніў у кроў рэкі іх і ручаі іх, каб не пілі;
45 наслаў на іх аваднёў, і яны кусалі іх, і жабаў ім на загубу;
46 ураджай іх аддаў вусеням, а плод працы іх — саранчы;
47 вінаград іх выбіў градам, а смакоўніцы памарозіў;
48 жывёлу іх аддаў граду, а дастаткі іх — агню;
49 паслаў на іх лютасьць гневу свайго, абурэньне, і гнеў, і пакуты — пасланьне праз паганых вестуноў.
50 Ён даў волю гневу свайму, не захаваў ад сьмерці душаў іх і жывёлу іх аддаў сьмерці.
51 І забіў кожнага першароднага ў зямлі Ягіпецкай, першыя плады высілкаў іх у сялібах Хама.
52 І ўзьняў народ свой, як авечкі і, як статак, вёў іх па пустыні.
53 Вёў іх у надзеі, і яны не баяліся, а мора пакрыла ворагаў іх.
54 І прывёў іх на гару сьвятасьці сваёй, на гару, якую набыла правіца Яго,
55 і прагнаў ад твару іх народы, і жэрабем разьдзяліў іх спадчыну, а ў палатках іх пасяліў пакаленьні Ізраіля.
56 А яны спакушалі, і гнявілі Бога Найвышэйшага, і не захоўвалі Яго запаветаў.
57 І адвярталіся, і адракаліся, як і айцы іх, назад вярталіся, як крывы лук.
58 І засмучалі Яго сваімі ўзгоркамі, і раздражнялі ідаламі сваімі.
59 Бог пачуў, і глянуў з пагардай, і загарэўся гневам на Ізраіля;
60 і адкінуў скінію Сілаамскую, шацёр, дзе жыў сярод людзей,
61 і аддаў у няволю сілу іх, красу іх у рукі ворагаў.
62 І аддаў пад меч народ свой, і разгневаўся на набытак свой.
63 Юнакоў іх паглынуў агонь, а дзевам іх было не да жалобы.
64 Сьвятары іх палі ад мяча, а ўдовы іх застануцца неаплаканымі.
65 І Госпад устаў, быццам ад сну, як волат, разагрэты віном.
66 І ўдарыў ззаду ворагаў сваіх, пакрыў іх вечным сорамам.
67 І адкінуў палатку Язэпа, і калена Ахрэма ня выбраў.
68 А выбраў калена Юды, гару Сыён, якую ўпадабаў.
69 І збудаваў сьвятыню сваю, як жытло аднарога, заснаваў яе на зямлі давеку.
70 І выбраў Давіда, слугу свайго, узяў яго ад статкаў авечак;
71 ад дойных авечак узяў яго, каб пасьвіў Якуба, слугу Яго, і Ізраіля, Яго набытак.
72 І ён пасьвіў іх у лагоднасьці сэрца свайго і вёў іх умелымі рукамі сваімі.
Знайшлі памылку ў тэксце? Вылучыце яе і націсніце: Ctrl + Enter

Псалтыр Давіда, псальм 77

Звярніце ўвагу. Нумары вершаў — гэта спасылкі, якія вядуць на раздзел з параўнаннем перакладаў. Паспрабуйце, магчыма, вы будзеце прыемна здзіўлены.